De tijd vliegt, en herinneringen zijn vluchtig. Daarom heb ik me voorgenomen een journaal / dagboek / logboek bij te houden: iedere dag een andere gebeurtenis, herinnering, gedachte om te koesteren…
Het mag eender wat zijn, eigenlijk. Grootse dingen, maar ook kleine. Ik pluk de dag. Doen jullie mee?
Beste Gentle Journal, dit beleefde / voelde / dacht ik in
1 juni 2022
Voor de nieuwkomers: nog steeds op reis in Madeira! Na twee toch wel stevige levada-wandelingen gisteren en eergisteren besloten we het vandaag wat rustiger aan te doen.
Het ontbijt in ons hotel is wat te Brits, waarmee ik eigenlijk wil zeggen: vatsig buffetje + alle brood en gebak smaken naar karton. Daar hebben we ons een beetje aan mispakt.
Ah well, dan maar elders gaan ontbijten (Prima Caju). En het beviel ons er zo goed in het zonnetje dat we er ook maar geluncht hebben – #noshame – met de nodige koffietjes en theetjes erbij.
Daarna wilden we toch nog “iets” gaan doen. Ik stelde voor om de ‘Ponta de São Lourenço‘ een keertje te bezoeken, een enorme landbrug in het oosten van het eiland die ik vanuit het vliegtuig al had gezien.
Op zoek naar een taxi zagen we plots taxi 1001, met daarin de charmante man die ons gisteren naar de ‘Levada do Rei’ had gebracht. Niet veel later zaten we rustig naar onze bestemming te cruisen.
Toen we aankwamen stond er een prettig namiddagzonnetje slash -windje. Aan de auto’s te zien waren we lang niet de enig bezoekers. De taxichauffeur maande ons weer aan om op het gemak deze highlight te verkennen. Hij zou wel wachten.
We hadden eigenlijk totaal geen verwachtingen toen we in iets te fancy kleren aan deze wandeling begonnen (“We zien wel wanneer we terugdraaien hè…”) en de blikken van de tegenliggers – vooral rasechte hikers – waren randje spottend en neerbuigend.
Het zou trouwens niet de laatste keer zijn deze reis, maar wij gaan nu eenmaal graag – wel… – mooi gekleed. Just kidding. (I’m not.) Soit. We trokken er ons geen reet van aan en trotseerden het landschap rustig verder.
Niet veel later viel onze mond wagenwijd open van verbazing. Wat. Een. Mooie. Plek. Ongerepte, ruige natuur (met hier en daar een vleugje lelijk, maar bijzonder praktisch geklede hiker). We werden er op slag nederig van.
Ieder stukje dat we beklommen, afdaalden of wandelden nodigde uit om verder te gaan. Om iedere hoek loerden prachtige nieuwe panorama’s. “Nog een beetje verder?” werd onze slagzin terwijl we ongemerkt bijna heel de wandeling voltooiden. Camera in de hand.
Moe maar voldaan keerden we terug naar onze taxivriend. Hij bracht ons rustig terug naar huis, maar niet zonder ons spontaan nog enkele mooie plekjes en viewpoints te laten zien, waaronder de landbrug vanuit een totaal andere hoek en een prachtig uitzicht op de stad Machico.
Zo fier als een gieter was ie, om ons zijn eiland te tonen. Schattig en vertederend. Kers op de taart van een topdag. ’s Avonds aten we een keertje Indisch. En dat? Dat smaakte! Juni is goed ingezet, dames en heren…
2 juni 2022
Omdat begeleide dagtours in groep toch wel een pak goedkoper zijn dan cruisen met een taxi, hadden we voor vandaag eens een trip met de jeep geboekt om het noorden en noordwesten van het eiland wat te verkennen.
In de voormiddag klommen we met de jeep waar een taxi nooit zou kunnen rijden. Los de bergen in over rotsachtige paadjes. Prachtige uitzichten overladen met gele bloemen. Bijzonder mooie natuur. Hier en daar een loom koetje.
Daarna reden we door naar Madeira’s mistige ‘Laurisilva‘, het grootste overgebleven gebied met Laurierbos ter wereld en daarom ook UNESCO werelderfgoed. Moody plek. Tripje waard.
’s Middags bezochten we de “natuurlijke” lavapoelen van ‘Porto Moniz’. Het lavagesteente mag dan wel natuurlijk zijn, het beton dat ze ertussen hebben gegoten om zwembaden te creëren is dat niet.
Tourist trap, helaas. Nu ja, voor ons toch. We zagen veel mensen wél genieten van de zwembaden hoor, daar niet van. Daarna reden we door naar het stadje ‘Seixal‘. Strandje met een leuk uitzicht op de kliffen…
Maar heel eerlijk? Buiten (het historisch centrum van) Funchal weten de dorpen en steden ons hier niet echt te charmeren. ’t Is voor de natuur dat je hier moet zijn. Zoveel is duidelijk.
Tegen een uur of zes – best vroeg nog dus – waren we terug en gingen we een ijskoffietje drinken op het terrasje van de ‘Art Food Corner‘.
Daarna verkenden we de steegjes van het oude centrum, waarvan vele huizen kunstig versierde voordeuren hebben. Leuk! Tegen valavond stuitten we op het ‘Forte de São Tiago‘ met daarin het chique ‘Restaurante Do Forte‘.
Er stond een mooie oldtimer voor de deur, dus onze verwachtingen over de prijzen waren – wel – torenhoog, maar dat bleek keigoed mee te vallen! €50 per persoon voor een lekker kwenihoeveelgangenmenu inclusief wijn. En ze schonken niet gierig!
Toen we terugkeerden naar het hotel was er een festivalletje bezig langs het water. Ook nog snel even de sfeer opgesnoven. Geslaagde afsluiter van een leuke dag! (Maar morgen toch maar weer met de taxi hoor, zo’n luxepaarden zijn we wel…)
3 juni 2022
Rustig begonnen vandaag. De presidentiële tuinen bezocht vlakbij ons hotel. Niet groot, wél mooi. Daarna gezellig geluncht op het terras van de Art Food Corner. Açai bowltje hier, gazpachootjen daar.
En omdat we het niet konden laten, stond er daarna weer een levada-wandeling op de planning. Dit keer de ‘Levada das 25 fontes‘. Misschien wel de meest bekende en meest bezochte. Uiteraard gingen we er met taxi 1001 heen.
Toen we ter plekke aankwamen, moesten we nog even te voet verder tot aan het eigenlijke begin van de levada. Dat stukje (zonder veel meerwaarde) kon je ook afleggen met een pendelbusje, maar er stond er net geen. Bummer.
Terwijl we al 10 minuten aan het wandelen waren, hoorde ik het pendelbusje in de verte. Ik keek om en deed een stap opzij om het busje door te laten, maar blijkbaar plaatste ik m’n voet op een nat en glad stuk weg en ging ik onderuit.
Ik viel met m’n linker knie op het ruwe asfalt (met 8 kg fotomateriaal op m’n rug). M’n knie – dramaqueen die ze is – leek net terug van een oorlogszone. Het bloed droop er vlotjes uit. De wonde was ook tamelijk groot en diep.
Uiteraard hadden we nu net geen zakdoekjes of water bij, dus je kan je de blikken van de tegenliggende hikers wel voorstellen. “Kerel, doe er iets aan!” (“En trek iets anders aan…”) Maar ik kon er niets aan doen…
Ik gaf hen dan maar een “Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden!”-blik terug. IJdele hoop dat ze dat ook doorhadden.
M’n kleine trauma van vorige maand kwam meteen ook terug naar boven. Toen was ik bijna in het ziekenhuis beland met wondroos (door een vervuild wondje aan m’n elleboog).
Ik was bang dat de geschiedenis zich zou herhalen. Hier. In volle Atlantische oceaan. Zonder verdomd kwalitatieve Belgische zorg. Gelukkig was er een quinta/bistro aan het begin van de levada, mét ontsmettingsmiddel en pleisters.
Hoewel ik stilaan de indruk kreeg dat Madeira me klein probeerde te krijgen – een paar dagen eerder was er tijdens een wandeling ook al iets in m’n rug geschoten – begon ik toch vol goede moed aan de levada-wandeling. Aangezien het al namiddag was, was er eigenlijk best weinig volk. Ideaal!
Op zich ook weer een mooie – bij momenten pittige – wandeling, maar het hoogtepunt was toch wel écht het eindpunt, de bron van de levada: een steile rotswand waar 25 stroompjes / watervalletjes samenkomen in één poel.
Idyllisch. De vogeltjes kwamen er zelfs uit de hand van m’n vriendin eten!
Toen we terug bij de quinta waren, waren we pompaf. We wilden een pendelbusje nemen, maar die reden al even niet meer. De man aan wie ik vroeg waar de busjes bleven, was de quinta nog snel aan het bevoorraden voor morgen.
Hij was zo vriendelijk om ons – samen met nog wat mensen – een lift te geven tot aan de parking. Gelukkig maar! Daar stond onze vriend de taxichauffeur netjes te wachten.
Toen hij ons naar het hotel bracht, stopte hij onderweg plots en ging hij een winkeltje binnen. Hij kwam terug buiten met een mooi boeketje voor Véro. De klassebak! Echt een lieve man.
We spraken af om de volgende dag samen naar de ‘Pico do Arieiro’ te rijden – de op twee na hoogste piek van Madeira (1.818 m) – om daar de zonsopgang te bewonderen.
4 juni 2022
Vanmorgen ging de wekker vroeg. Te vroeg. (Om 5 uur ’s ochtends.) Op de planning? De zonsopgang meepikken vanop de ‘Pico do Arieiro‘ en van daar doorwandelen naar de ‘Pico Ruivo‘.
Taxi 1001 stond al netjes te wachten toen we om 6.00 uur in de lobby kwamen, en we vertrokken meteen – goed ingeduffeld – naar onze bestemming. Nét voor zonsopgang bereikten we de top en repten we ons naar een plekje met een mooi uitzicht.
We werden beloond met een adembenemend mooie zonsopgang. Terwijl de warme gloed van de zon langzaam maar zeker over de bergen sloop, zetten we de wandeling in naar de ‘Pico Ruivo‘.
Véro had gelezen dat er twee mogelijke routes waren: een makkelijke en een gevaarlijke. Uiteraard wilden we voor de makkelijke gaan. Niet omdat we de gevaarlijke niet aankonden natuurlijk, wel om de denigrerende blikken van rasechte hikers te vermijden. Grapje, uiteraard.
Normaal gezien zouden we op een bepaald moment een tweesplitsing tegenkomen – daar waren we dus goed op aan het letten – maar die tweesplitsing kwam maar niet…
Terwijl we aan het genieten waren van de prachtige landschappen en panorama’s, viel het ons op dat er plots wel wat tegenliggers / terugkerende wandelaars waren.
Naïef wandelden we door, tot er plots een mensenfile was… Blijkbaar was dit – hoe kon het ook anders – de gevaarlijke route. Naar verluidt was er onlangs een landverschuiving gebeurd waardoor een deel van het pad was weggevaagd.
In de plaats was er nu een strook steengruis met een one-way ticket de dieperik in. (Laat ons het een hele lange glijbaan naar beneden noemen.) We zagen mensen voorzichtig oversteken, dus het leek en bleek haalbaar… tot we zelf aan de beurt waren…
Het eerste stukje ging goed. Ik keek enkel voor me (want hoogtevrees) en had zelfs – onnozelaar die ik ben – m’n camera nog vast in één hand. Maarrr… toen ik bijna aan de overkant was begonnen mijn voeten grip te verliezen…
Ik liet me dan maar – op aanraden van m’n vriendin – op m’n kont zakken. Je weet wel, voor meer draagvlak. Camera losjes bengelend rond m’n lijf. En ik bereikte gelukkig ongedeerd de overkant…
Door m’n laatste effort richting veiligheid schoof er wel wat steengruis naar beneden, en je kon het nog laaaaaaaang horen vallen. Daarop besloten wel wat mensen die de stap nog moesten wagen om terug te keren, sommigen zelfs in tranen.
Lang duurde het niet om te beseffen dat dit één van de domste beslissingen ooit was geweest, en al zeker als Madeira je klein wilt krijgen. De adrenaline gierde door ons lijf.
Veel tijd om te bekomen hadden we ook niet, want al snel doemden voor ons de ‘stairs of death‘ op. Een steile metalen trap naar boven, al zou ik het eerder een ladder durven noemen.
Toen we boven waren hadden we zoiets van “Is dit het nu?” om even later te ontdekken dat de eigenlijke ‘stairs of death‘ – zowat het steile tienvoud – nog moesten komen. Woepsie!
Het was nog even zwoegen, maar uiteindelijk kwamen we heelhuids aan bij de Pico Ruivo – de hoogste piek op het eiland – waar we even op adem kwamen.
Daarna moesten we nog een zestal kilometer wandelen richting ‘Achada do Teixeira‘. Deze wandeling – boven de wolken! – was ook nog verrassend mooi en relatief vlak. Mooi uitzicht over de in wolken gehulde Pico do Arieiro ook. Zalig.
De taxichauffeur was blij ons te zien, en wij hem. Op de terugweg stopte hij nog even spontaan in ‘Santana’ om ons daar de typische traditionele huisjes te laten zien.
Een koffielikeurtje later waren we weer onderweg, want er stond ’s avonds nog iets moois op de planning: een boottocht met zicht op het vuurwerk in Funchal. Briljante ingeving van Vérootjen.
Funchal heeft één van de meest spectaculaire vuurwerkshows ter wereld met Nieuwjaar, wist de taxichauffeur ons te vertellen. Ik dacht eerst dat ie wat overdreef uit chauvinisme, maar nog geen paar uur later geloofde ik hem voor de volle 100%.
We fristen ons op in het hotel en trokken naar het oude centrum voor een gezellig terras met zicht op zee. Zéér goede steak gegeten! Later op de avond gingen we aan boord van de ‘Gavião Madeira‘, een klein zeilschip.
Dobberend voor de kust van Funchal genoten we van wijn en vuurwerk à volonté. Misschien wel het mooiste vuurwerk dat ik al ooit gezien heb… Eens Nieuwjaar vieren op Madeira dan maar?
5 juni 2022
Laatste volledige dag op Madeira. Nog zoveel te zien, maar gisteren was pittig, dus vandaag doen we het rustig aan. Eerst rustig gebruncht bij de ‘Brunch Club‘. Megabon.
Daarna trokken we naar de botanische tuinen van Funchal. Megateleurstellend. Zeker in vergelijking met de ‘Monte Palace Tropical Garden‘ en de presidentiële tuinen die we eerder zagen.
Ik had op het internet gelezen dat er een witte pauw zou rondlopen, dus die probeerden we al spottend nog te spotten, maar het beest bleef stuff of internet legends.
Gelukkig hebben we de dag wel in schoonheid afgesloten met een zalig diner bij vermaard visrestaurant ‘Akua‘ en een laatavondborrel bij cocktailbar ‘Brasa‘ op de ‘Praça de Colombo‘. (plein)
We bestelden er ook eens een ‘Poncha‘: een traditionele alcoholische drank gemaakt met aguardente de cana, honing, suiker en sinaasappelsap of citroensap. (Om het daarna met iets lekkerder door te spoelen, ahum.)
Er zat ook een bizar Brits figuur aan het uiteinde van ons terras. Kaal. Gekleed in vol ornaat. Te jong voor een wandelstok, maar hij had er wel één. Fles bubbels in het ijs. Alleen. In de wind. Luidkeels meekwelend op de muziek van z’n eigen smartphone.
Ik vond het meer meerwaarde dan storend. Véro vond het zielig. Zij dacht aan een gebroken hart.
6 juni 2022
Normaal gezien ging taxi 1001 ons uiteraard naar de luchthaven brengen, maar blijkbaar had ie z’n wagen gisteren naar de garage moeten brengen wegens een defect.
Attent als ie is had hij wel vervanging geregeld: z’n schoonzoon. Die stond ons stipt op tijd op te wachten. Attent, maar jammer. We hadden graag afscheid genomen.
Onderweg naar de luchthaven kreeg de schoonzoon plots telefoon. Het was Rodriguez aan de lijn, om ons nog een laatste keer te begroeten. Topkerel!
Op de luchthaven was het mayhem. Te kleine luchthaven voor te veel toeristen. Maar moeilijk gaat ook. Net op tijd stegen we op en zeiden we Madeira vaarwel. Tussenstop in Lissabon.
Na een best oncomfortabele vlucht met m’n knieën in m’n nek landden we in Zaventem. Daarna namen we de trein naar huis. Tijdens de rit realiseerden we ons dat het al laat was en dat we geen eten hadden.
Ik zag op Facebook dat ons lievelingsfrituur uitzonderlijk open was, maar om 22.00 uur zou sluiten, en wij kwamen uiteraard aan om 22.03 uur.
Wie niet waagt niet wint, dus ik belde naar ‘Puur Frituur‘ met de vraag of ze écht al om 22.00 uur dicht waren. Dat was het geval, maar speciaal voor ons wilden ze nog wel iets langer wachten. De toppers!
Met valies én friet in de hand kwamen we thuis. Voldaan op alle vlakken. Weer een mooi avontuur achter de rug met z’n tweetjes!
7 juni 2022
Pfoeh, da’s toch altijd even wennen he, die eerste werkdag na een vakantie. En ook wel: mails, mails en nog eens mails! Teams status: bezet.
8 juni 2022
Tijdens een levada-wandeling op Madeira was er iets in m’n onderrug geschoten, en met m’n herniaverleden vreesde ik het ergste. Dan maar zo snel mogelijk naar de dokter.
Ik had nog pijn in m’n rug, maar de oefeningen die hij me liet doen, deden lang niet zo’n pijn meer als voorheen. Bizar. Hij schreef me dan maar kiné voor om m’n “rughygiëne” te verbeteren, want op dat vlak ben ik een redelijk vuil ventje vrees ik. Zittend beroep. Zittende hobby’s. Een wandelende zitzak, basically.
’s Avonds etentje bij m’n ouders, samen met m’n broer en twee vrienden die we al laaaaang niet meer hadden gezien: Kristof en Kenny. Lekker buffet. Heerlijke wijntjes. Gezellige avond.
9 juni 2022
Rustige werkdag vandaag. Met m’n collega Laura (op uitnodiging) naar een event van IO / Intracto gegaan in Lint (een grote marketingspeler in België). Zat op zich wel goed in elkaar, met 4 interessante keynote sprekers.
Alleen zijn de inzichten die je tijdens zo’n event meekrijgt natuurlijk niet heel erg tastbaar. Je kan er niet meteen mee aan de slag. Maar zeker interessant, dat wel! Ook een boek over videomarketing meegekregen trouwens. Altijd leuk.
Daarna even gegeten en me naar de kinesist gerept. Die dacht al vrij snel dat m’n rugpijn niets met m’n hernia te maken had, maar ergens anders vandaan kwam. De opties waren: rug, bekken, of iets daartussen. Het bleek iets daartussen.
Hij heeft het anatomisch netjes uitgelegd, maar ik en mijn brak kortetermijngeheugen krijgen het niet gereconstrueerd. Hij heeft er in ieder geval aan getrokken en aan gesleurd tot ik opnieuw iets voelde springen (zonder pijn dit keer).
Daarna legde hij me een simpele oefening uit en zei hij me – best zelfverzekerd – dat ik daarmee binnen enkele dagen terug de oude moest zijn. De tijd brengt raad, maar dit had ik eerlijk gezegd totaal niet verwacht…
Ik dacht dat ik terug vertrokken was voor een reeks ruginfiltraties in het ziekenhuis… Fingers crossed!
10 juni 2022
Eerste friyay na de vakantie. ’s Avonds heb ik m’n beproefde open sushi gemaakt en daarna is Véro iets gaan drinken met twee ex-collega’s.
Toen ik haar ging ophalen in Antwerpen had ze een goed glaasje op – zéér uitzonderlijk voor haar moet ik eerlijk zeggen – dus ze was in een gezapige bui. Dat glaasje is er ’s nachts mogelijks ook wel terug uitgekomen vrees ik.
Oeps!
11 juni 2022
De dag gestart met een vleugje ontbijt en een vleugje Ricky Gervais. Rond de middag had Véro afgesproken met een vriendin in Hasselt, dus heb ik wat verder gewerkt aan m’n vorige Gentle Journal. Eindelijk af!
Verder heb ik ook een long overdue projectje wat verder afgewerkt. Ik ben namelijk een cursus smartphonefotografie in elkaar aan het boksen.
Het was ook sale in de Nintendo e-shop dus dan heb ik – ahum – een paar spelletjes gekocht… waaronder Oxenfree, Cuphead, Journey of the Broken Circle, etc. A boy’s gotta play.
Daarna was het tijd voor een restje spaghetti.
Niet veel later ben ik wat beginnen rommelen. Een volle vuilzak aan kleren bij elkaar gesprokkeld voor het goede doel. Ook wat in de bureaukamer beginnen rommelen, maar dat bleek al snel een projectje van lange adem…
Tegen de avond stuurde Véro of ik zin had om – als ze terug was – een spaghetti te gaan eten In ’t Kruisken. Uiteraard gedaan alsof m’n neus bloedde en volmondig “ja” geantwoord.
Na m’n tweede spaghetti – dit keer op een terras wel – zijn we nog even langs de nachtwinkel gepasseerd voor een “chipke” en hebben we de laatste aflevering gezien van ‘Wolf Like Me‘, een best ok Amazon Prime serie met een héél bizarre wending, en de eerste aflevering van ‘The Boys‘.
Daarna was het dodotijd.
12 juni 2022
Vandaag ging m’n neef Bert in de namiddag langskomen voor een bordspelavond, maar toen de bel ging stond niet alleen Bert voor de deur, maar ook z’n (zwangere) vriendin Sarah en hun schattige oogappel Emile…
En ze hadden een héél grote mand bij met daarin een bordspel (‘The Isle of Cats‘), een viertal wijnen/bubbels, een wijnset, een Nintendo magneetset, een tinnen doosje en een kaartje. “Da’s toch vandaag jouw verjaardag hè?”, grapte Bert, en ik? Ik was op slag totaal m’n kluts kwijt.
Enerzijds dacht ik “Shiiiiit, die hebben hier een giga feestmand gekocht voor m’n verjaardag, terwijl ik helemaal niet jarig ben!”. Anderzijds wist ik dat Bert wist dat het vandaag niet – ik herhaal niet – m’n verjaardag was.
Maar ik kon geen enkele andere gelegenheid bedenken om mij die mand te geven… Tot ik het kaartje las. Daarop stond “Geluk zit in een klein koekje“. En in het tinnen doosje zaten twee gelukskoekjes.
Ik brak er eentje open en daarin zat een papiertje met “Wil jij mijn peter worden?“.
Ik was énorm verrast en énorm blij (toen ik het eindelijk doorhad), maar blijkbaar heeft de buitenwereld mijn initiële reactie eerder ervaren als een soort stoïcijnse mix van wazigheid, verstrooidheid, ongeloof, verrassing en verbazing. Of zoiets.
Niet precies waar ik op mikte. Op zo’n momenten spring ik meestal een gat in de lucht in m’n hoofd, maar is er niet genoeg rekenkracht meer voor een échte fysieke sprong. Ik wou dat ik wat minder onbeholpen was in zo’n situaties, but it is what it is.
Maar ik was eigenlijk écht heel blij. Een hele eer. Peter seg. Zo plots en zo onverwacht. Ik gaf hen beiden een knuffel en vertelde hen dat ik dat uiteraard heel graag wou zijn.
Na wat keuvelen vertrokken Sarah en Emile en bleef Bert effectief om nog wat bordspellen te spelen. Dit keer ‘Alchemists‘ en ‘Blasting Billy‘. Needless to say: topdag!
13 juni 2022
Vandaag alle “rommel” die ik uit m’n kleerkast en bureau haalde naar Wereld Missie Hulp en Opnieuw & Co gaan brengen. Daarna Collect & Go gaan halen. Uiteraard wat later op de avond ook ‘The Isle of Cats’ gespeeld, het bordspel dat ik kreeg van Bert en Sarah.
Mooi en leuk spel! (Verloren, dat wel.)
14 juni 2022
Standaard werkdagje. Daarna een avondwandeling gedaan en nog twee afleveringen van ‘The Boys‘ gekeken. Echt een aanrader! Ik ga de korte samenvatting van Google hier even onbeschaamd kopiëren:
“Superheroes are often as popular as celebrities, as influential as politicians, and sometimes even as revered as gods. But that’s when they’re using their powers for good. What happens when the heroes go rogue and start abusing their powers? When it’s the powerless against the super powerful, the Boys head out on a heroic quest to expose the truth about the Seven and Vought, the multibillion-dollar conglomerate that manages the superheroes and covers up their dirty secrets. Based on the comic book series of the same name.”
Ik heb zelden een serie geweten die zo veel actuele thema’s tegelijkertijd weet aan te klagen zonder de spannende plot ook maar héél even te laten varen. Favo serie van het jaar?
15 juni 2022
Vandaag een etentje gehouden voor m’n nonkel z’n verjaardag. Aperitief met bubbels op de versgeschuurde koer. Zalmgerechtje gemaakt met een fris dillesausje. Twee boeken cadeau gegeven:
- ‘Bertie en de wonderjaren‘ door Mike Hoogveld
- ‘Klein-Brittannië‘ door Lia Van Bekhoven
Was ie heel blij mee. Gezellig avondje!
16 juni 2022
Na het werk trokken we naar Antwerpen voor een lekker dinertje bij ‘Spritz‘, een vegan Italiaan op de Oude Koornmarkt. Daarna kuierden we naar de Stadsschouwburg voor wat stand-up comedy door Jan Jaap van der Wal. ‘III-ième‘ heette de voorstelling. Ik had geen idee wat te verwachten…
Hoe hard ik het de man ook gun, de voorstelling zelf was nogal meh. Hij had een topthema gekozen – als Nederlander in Vlaanderen wonen – maar hield zich hier niet echt aan.
Het was meer een lauwwarm warrig allegaartje van zaken die hij grappig vond – denk ik – met hier en daar een vleugje arty-farty gedans ertussen. Gemiste kans eigenlijk. Meer willen dan kunnen.
Enneuh, wat is dat met die beenruimte die overal hoe langer hoe meer lijkt af te nemen, jongens? Eerst het vliegtuig, dan de schouwburg. Benauwde toestanden! Of word ik gewoon oud?
17 juni 2022
Toen de werkdag erop zat, had Véro nood aan een dutje. Understatement: ze was even zo weg als een huis.
Ik probeerde voor het eerst een goed receptje voor m’n blog (dat Véro normaal maakt). De smaak was on point, maar het was iets meer minestrone dan orzopasta. Ah well. Volgende keer beter.
Daarna keken we naar de finale van ‘Junior Bake Off Vlaanderen‘. Ik heb niets met bakken. Ik ben zelfs niet echt een dessertmens. Maar mensen zien bakken? Pure mindfulness. En ja, Jeroom is ook gewoon lachen.
18 juni 2022
Vandaag naar ‘Live is Live‘ geweest, een nieuw festivalletje in de duinen van Zeebrugge, met enkele van Véro’s BFFs. Prachtig weer. Héérlijke foodtrucks. En écht goede artiesten!
‘Susan & Freek‘, ‘BLØF‘, ‘Tourist LeMC‘, ‘Anouk‘ en ‘Bazart‘ waren écht top. Anouk ‘Nobody’s Wife‘ horen zingen, dat ik dat nog mag meemaken! Alleen ‘Metejoor‘ vond ik wat minder, maar die man heeft nog geen echt oeuvre natuurlijk. (Sorry not sorry.)
Toen ’s avonds de zon weg was begon het wel écht koud te worden. IJzig windje ook. Véro is van miserie een overpriced trui van W817 gaan kopen. Ik had te laat door dat ik dat eigenlijk ook moest doen.
Tegen het einde van ‘Bazart‘ was ik gaar. Als in ‘onderkoeld‘. Ik kon er helaas niet echt meer van genieten. Was aan het rillen van de koude. Sprintje getrokken naar de wagen. Verwarming op. Zetelverwarming op. Onder de warme douche thuis. En onder de dons.
Slecht afgesloten, maar wel écht een dagje om in te kaderen!
19 juni 2022
Lang in bed blijven liggen. Nog steeds semi-onderkoeld. Tegelijkertijd te warm en te koud. Keelpijn. Tegen de middag kwam ik er gelukkig door. Nog redelijk suf de auto in.
Geheel onverwacht voor het eerst naar Werchter Boutique vandaag. Er werd ons enkele dagen geleden ingefluisterd dat er op TicketSwap tickets aan €50 over de toonbank gingen. En dat had ik er zeker voor over om ‘Stromae‘ te zien.
In de namiddag stonden we goed en wel op de festivalweide met hetzelfde gezelschap als gisteren plus één. En daar kon ik aan de lijve ondervinden… wat voor dievenprijzen ze op festivals vragen voor het eten en drinken. €14 voor een kebab, seriously?
Gelukkig was de sfeer top en verscheen de zon vlak voor het optreden van Stromae (die z’n nieuwe album kwam voorstellen na een lange pauze).
Wat kan ik zeggen? De man was fenomenaal. Wereldklasse. Wist de meer dan 60.000 festivalgangers moeiteloos te begeesteren. En de nieuwe nummers zijn ook écht goed! Dat ik dat heb mogen meemaken… (Bedankt, Elisabeth! ;-))
Daarna nog even gebleven voor de Gorillaz, maar die wisten maar matig te boeien. Dan maar voor de meute teruggekeerd naar huis én op een deftig uur thuis (om nog even wat op te ruimen voor de kuisvrouw).
Gelukkig, na zo’n festivalweekendje!
20 juni 2022
Na het eten een spelletje gespeeld: ‘Parijs: De Lichtstad’. Tegels leggen en punten scoren. Leuk!
Daarna wandelingetje gedaan. M’n broer en z’n vriendin Billy tegengekomen, al swipend. Zij had al een ticket voor Rock Werchter. Hij was de website obsessief aan het verversen in de hoop alsnog een ticket te scoren.
We duimen mee!
22 juni 2022
Véro heeft voor twee verjaardagen bordspellen als cadeau gekocht, en om verzendkosten te vermijden heeft ze zichzelf dan ook maar ineens ‘Alice’s Garden‘ cadeau gedaan.
Leuk spel waarbij je in feite Tetris-achtige tegels blind uit een zak trekt en op je spelersbordje in elkaar puzzelt. Iedere tegel bevat een aantal symbolen, en ieder van die symbolen leveren je punten op als je ze goed plaatst.
Leuk! Simpel van opzet, maar best uitdagend om te spelen.
23 juni 2022
De voorbije dagen tijdens het werk Stromae’s nieuwe album ‘Multitude‘ echt al grijs gedraaid. Echt goed! Beetje Werchter Boutique herleven ook (maar dan met goedkoper eten).
24 juni 2022
Véro ging met een vriendin naar een festival vanavond. Me time for Laurens! Wat dat meestal betekent? Bloggen en/of gamen.
Ik besloot één van de spelletjes die ik even geleden gekocht had eens te testen: ‘Celeste’. Eigenlijk een old school pixelachtig spel waarbij je in de huid kruipt van ‘Madeline‘. En Madeline? Die probeert de mysterieuze ‘Mount Celeste‘ te beklimmen. Waarom? Nog geen idee.
‘Celeste‘ is veruit een van de moeilijkste spellen die ik ooit gespeeld heb. Echt héél pittig! Ik moest soms luidop lachen van hoe bizar moeilijk sommige levels zijn. Gelukkig kan je meteen opnieuw beginnen als je sterft. Geen gedoe met levens. Noppes.
Ik hou wel van die uitdaging. Ik ben ook best een koppigaard. Doordoen tot het lukt! Aanradertje.
Prachtige soundtrack trouwens. Verliefd op dit nummer:
25 juni 2022
Vanavond kwamen Stijn en San langs voor een gezellig dinertje. De toppers.
Bubbels en wijntje gaan halen. De dame in de wijnhandel wist ons te vertellen dat ze een rosé prosecco in de aanbieding had, wat eerder zeldzaam is. Die fles uiteraard meegeritst. Die moest en zou ik proberen! (Spoiler: was zeer lekker!)
Op het menu? Geroosterde puntpaprikasoep en kipcurry met kokosmelk, rijst en spinazie. Voor het eerst in m’n leven ook een marmercake gebakken. Die heeft de avond “helaas” niet overleefd. Verteerd door ’t succes.
Altijd leuk als Stijn en San langskomen trouwens, omdat het fijne mensen zijn, maar ook omdat je ze voor je neus met volle teugen van de avond ziet genieten. Ze hebben twee schattige oogappels, maar een avondje zonder hun schatten doet hen ook al eens deugd, denk ik.
Daarna uiteraard bordspellen gespeeld: ‘Alice’s Garden‘ (de nieuwe aankoop van Véro), ‘Wild Space‘ en ‘Chakra‘.
26 juni 2022
’t Is een weekend boordevol diners. Vanavond komen ‘An-Sofie‘ en ‘Marnik‘ langs, een hele goede vriendin van Véro. Op het menu? Geroosterde puntpaprikasoep. Ahum. En gegrilde zalm met dukkah op een bedje van munterwtenpuree.
Die zalm maak ik stiekem altijd als mensen voor het eerst bij ons komen eten. Simpel maar heerlijk, en het ziet er fancy uit maar is eigenlijk niet veel werk. Ik maak het zelfs à la minute.
Daarna – ladida – bordspellen gespeeld: ‘Silver Coin‘ en ‘Wild Space‘. Eigenlijk ook de spellen die we stiekem altijd serveren als mensen voor het eerst komen dineren.
Ook weer een héél gezellig avondje!
27 juni 2022
Mijn haar begint langzaam maar zeker uit te dunnen en mijn kruin begint zowat te kalen. Altijd als ik uit de douche kom en m’n haar samenklit, schrik ik toch wel even. Het doet me meer dan ik zou willen toegeven. IJdeler dan ik dacht?
Tijdens het verjaardagsetentje met m’n nonkel en tante viel het écht op dat het haar van m’n tante voller en volumineuzer was dan voorheen (zij heeft onlangs kanker overwonnen).
Ze wist me te vertellen dat ze 3 maanden Minoxidil 2% op haar hoofd had gespoten. Het resultaat loog niet. Ik dus ook maar wat research gedaan naar de behandeling.
Blijkbaar is het een courante behandeling tegen kaalheid, al raden ze voor mannen Minoxidil 5% aan. Voor de 5% heb je een voorschrift nodig, voor de 2% niet.
Dokter dan maar weer! Benieuwd of het effect zal hebben… Zie je normaal pas na 3 maanden trouwens. Bovendien moet je het middel de rest van je leven tweemaal per dag blijven gebruiken om blijvend effect te hebben.
Small price to pay als het werkt, vind ik zelf.
28 juni 2022
In de VS wordt de abortuswetgeving in veel staten teruggedraaid naar aanleiding van een heel recent herroepen vonnis van het Supreme Court (Roe v Wade).
Wat dat betekent? Dat vrouwen anno 2022 niet meer mogen beslissen over hun eigen lichaam. Dat abortus een voorrecht wordt voor de rijken die kunnen reizen naar staten waar het wél legaal is. Dat er véél onveilige illegale abortussen zullen volgen.
Soms vraag ik me af of we er tegenwoordig nog wel op vooruitgaan, want bij momenten zijn de middeleeuwen dichterbij dan de toekomst…
29 juni 2022
De ‘QbD Group‘ – het bedrijf waar ik werk – had al even geleden een marketing agency overgekocht: ‘Monkeys not Donkeys‘.
Ons interne marketingteam – waaronder ikzelf – had veel van die mensen echter nog nooit gezien, en sommige Monkeys hadden elkaar zelfs ook nog nooit live gezien.
Daarom stond er een marketingdagje met beide teams op de planning! De sfeer zat goed. Was leuk!
Aangezien het event vroeger gedaan was dan verwacht, besloot ik m’n ouders nog even een onverwacht bezoekje te brengen. We staken samen een frietje en babbelden daarna nog wat gezellig verder op hun terras (met een koffietje).
M’n stiefvader had twee nieuwe kunstwerken gekocht: een gorilla en een appel (de échte namen ken ik niet). Mooi, maar de appel was véél groter uitgedraaid dan verwacht. Een kolos op het aanrecht. Een kolos op de tafel. Benieuwd waar ze die uiteindelijk gaan zetten!
30 juni 2022
De vorige vakantie is nog niet goed en wel voorbij of we kijken al uit naar de volgende. In ons geval Wenen, met het treintje. We wilden eerst de nachttrein nemen, maar we vonden geen bedjes meer. Dagtrein dan maar! Alle tips welkom trouwens…
31 juni 2022 (in de volksmond ook wel 1 juli)
M’n ouders organiseerden een dinertje voor mij, m’n broer, neef én de vriendinnen. Ook cutie Emile was weer van de partij. Na een zonnig aperitiefje genoten we van een heerlijke BBQ. M’n moeder had ook een taart met rode vruchten gebakken. Heel gezellig allemaal!
En Emile? Die was superbraaf. Schattig aan het spelen met z’n pasgekregen autootjes, treintjes en blokjes. Hopelijk is z’n zusje – mijn petekindje! – even koddig en braaf!
Leuke afsluiter van toch wel weer een topmaand!
Leuk artikel?
There's more where that came from. Volg AGMJ via mail en mis niets!
