The Gentle Journal AUG 2023: over vulkanische eilanden en spelverslavingen

De tijd vliegt, en herinneringen zijn vluchtig. Daarom heb ik me voorgenomen een journaal / dagboek / logboek bij te houden: iedere dag een andere gebeurtenis, herinnering, gedachte om te koesteren…

Het mag eender wat zijn, eigenlijk. Grootse dingen, maar ook kleine. Ik pluk de dag. Doen jullie mee?

Beste Gentle Journal, dit beleefde / voelde / dacht ik in

Een viertal dagen geleden namen we de Eurostar naar Londen (London baby!). Technisch gezien gingen we daarheen om een vriendin van m’n vriendin te ontmoeten (uit de VS). Zij was “in de buurt” voor een bruiloft. Technisch gezien, want eender welk excuus volstaat natuurlijk voor een kleine Brexit.

Heerlijk tripje. Beetje Soho hier, beetje Camden Town daar. Vleugje zon. Meer moet dat niet zijn. Daarna was het tijd om onze jet set lifestyle verder te zetten en door te vliegen naar onze eigenlijke reisbestemming: de Azoren. Hoe “jet set” het eerst ook voelde, de zwarte gaten in onze portefeuilles zouden een paar weken later het tegendeel bewijzen (met veel zwaartekracht, of zoiets)…

Ik wijk af.

Lang verhaal kort: we zitten hier nu op een avocadoboerderij slash glamping in de Azoren, een Portugese eilandengroep pal in de Noordelijke Atlantische oceaan. En dat is hier niet slecht (understatement).

We slapen in een gezellige bubbel. Letterlijk. Onze kamer is in feite een soort enorme opblaasbare ballon in de luwte van de bomen, mét doorzichtig “dak” om naar de sterren te gapen (uiteraard). In de buurt van onze bubbel zijn zowel een hot tub als een lang smal zwembad van 25 m met wat zonnebedden langs de flanken.

Gisteren hadden we dan ook een relaxdagje – Wat wil je met zo’n setting? – maar vandaag lonkt het avontuur alweer. We besloten eerst de kustroute van Terceira (het eilandje waar we nu op vertoeven) wat te verkennen in onze knaloranje huurauto.

Onze eerste indrukken waren een beetje mistig – op de Azoren maak je vaak alle seizoenen in één dag mee – maar daarna kregen we volle zon. We stopten even in een mooi en best mysterieus natuurpark – Mata da Serreta – en werden daarna verwend met tal van mooie panorama’s van de kliffen.

We deden ook een korte hike langs die kliffen, maar eigenlijk was het wat te warm. Het zwembad lonkte. Hard. Na een frisse duik gingen we diner zoeken in Angra do Heroísmo, de charmante “hoofdstad” van Terceira.

We kuierden wat door de gezellige straatjes met kleurrijke gevels en belandden uiteindelijk op een leuk terras. Naast een verjaardagsfeest van een groep locals (Iemand werd 80, tot op de dag van vandaag weten we nog steeds niet wie).

In feite hebben we mee aan die mensen hun feestbuffet gezeten terwijl we ze als antropologen aangaapten. Interessante dynamieken. Het eten zag er niet uit, maar was eigenlijk héél smaakvol (voor mij de Portugese keuken in een notendop).

Slavendrijver als ik ben, sleurde ik Véro daarna ook nog gemoedelijk mee naar de ‘Obelisco do Alto da Memória‘, een flashy okerig monument dat uitzicht biedt over de hele stad.

De klim was helaas steiler dan verwacht, maar gelukkig was het uitzicht bij zonsondergang de moeite waard. Gelukkig waren we er ook om 10 voor 9. Als we 10 minuten later waren gearriveerd, dan was de site van het monument gesloten (en had ik wellicht de nacht niet overleefd). We konden dus nog enkele glimpen stelen.

Gevuld topdagje!

Goed geslapen. Rustig ontbeten. Daarna de kustroute langs de andere kant van het eiland genomen om weer wat mooie panorama’s te spotten. De ‘Miradouro Forte de Greta‘ bijvoorbeeld.

Cirkeltje rond! (Volgens mij kan je heel het eiland rondtoeren in minder dan 2 uurtjes.) Dan maar het binnenland ingetrokken op zoek naar:

• Algar do Carvão: een 90 m diepe lavatunnel (Prachtig!)
• Gruta do Natal: een vulkanisch grottenstelsel (Verplicht te verkennen mét helm. Terecht, ahum.)
• Furnas do Enxofre: een fumarolenveld met unieke flora (lees: veld waar vulkanische gassen en dampen vrijkomen)

De kustroutes van Terceira zijn mooi, maar de centrale routes van en naar deze highlights zijn écht prachtig: groene weggetjes met weidse uitzichten, volledig geflankeerd door bloemenpracht. (Stoppen voor een kudde koeien is hier ook niets ongewoons trouwens. Hehe.)

Daarna was het alweer tijd voorrrrr… chillen langs het zwembad! In een hoekje met een boekje. Net ‘Harry Potter and the Prisoner of Azkaban‘ achter de kiezen. Ik had de boeken nog niet gelezen. (I know.) Nu bezig in ‘Vicious‘ van V.E. Schwab. Aanradertje so far, vooral voor de leuke personages, ook al is iedereen krankjorum in ’t kwadraat.

Iedere reis hebben we wel minstens één frats voor, en vandaag was die dag vrees ik…

Weet je nog? Dat mysterieuze bos waar we 2 dagen geleden halt hielden? Mata da Serrata?

Wel, daar stonden 2 wandelingen op een bord:

• de Grande Rota do Oeste: meer dan 32,1 km (10 uur)
• de Serreta-Lagoinha Trail 6,8 km (2 à 3 uur)

Die tweede leek ons – salonhikers – ideaal om vandaag eens te doen. Wat het bord echter totaal niet duidelijk aangaf was:

• dat die trail daar niet startte
• dat die trail daar zelfs niet passeerde
• dat die trail op een bepaald punt deels overlapte met de Grande Rota do Oeste (een route die eigenlijk bestaat uit meerdere hikes, ontdekten we later)

Voel je ‘m al komen?

Dus… Wij volgden enthousiast de eerste pijl – mooi stukje, daar niet van – tot we uitkwamen bij een Miradouro / uitkijkpunt naast de kust dat we eerder al eens met de auto gepasseerd waren.

We waren op dat moment dus niet alleen de Grande Rota do Oeste aan het trotseren; we deden het ook nog eens in de verkeerde richting. Onze bestemming was een vulkanisch meer (Lagoinha), niet de kust.

Verward keerden we terug, speurend naar een pijl of bocht die we gemist zouden kunnen hebben. Uiteindelijk kwamen we – na een dik uurtje – gewoon terug uit bij de wagen, om daar op ’t internet te ontdekken dat het startpunt van onze trail zelfs niet in de buurt was.

(Ik blijf erbij: de schuld van het bord. Ahum.)

Soit.

Na een kleine queeste om het juiste startpunt te vinden kwamen we eindelijk aan bij het begin van de trail (met de wagen). Valse start, maar onversaagd (ik wil dat woord gewoon even gebruiken, ok?) beginnen we opnieuw te wandelen…

…steil naar boven. Nee serieus: los omhoog. Heel. De. Tijd. Pittig, héél pittig.

Pittig, maar ook best prachtig hoor. Eén van de meest diverse hikes die we tot nu toe al gedaan hebben qua terrein en landschappen.

Toen we het eindpunt bijna naderden – het vulkanisch meer – waren we wel basically in een wolk aan het wandelen. Mistige, klamme toestanden. We konden Lagoinha zelfs bijna niet meer zien liggen in de verte. Bummer.

Ah well, de terugweg was ook nog een héél mooi stukje (en gelukkig alleen maar afdalen).

Moe maar voldaan keerden we terug naar de avocadoboerderij.

’s Avonds trokken we weer naar Angra do Heroísmo om tapas/pinchos te eten. Met als kers op de taart: een citroentaartje. We bestelden er eentje om te delen. En daarna… bestelden we er nog eentje om te delen. Heerlijk!

De dag afsluiten deden we met wat lokale muziek: er was een folklorefeestje aan de gang op het centrale pleintje.

Dagje Horta verkennen plus wat praktische zaken regelen.

Het leuke aan de haven van Horta is dat iedere zeilboot die er passeert een schilderijtje achterlaat op een stukje vrij beton (voor wat geluk/een goede reis). Een traditie die ondertussen toch al even meegaat. De baai is dus basically een kunstgalerij met tal van boodschappen en stijlen. Leuk om eens langs te kuieren.

Helaas konden we geen huurauto meer te pakken krijgen om Faial rond te trippen, maar onderweg had Véro een begeleide eilandtour gespot in een tuktuk. Gelukkig was één van de twee ‘tourtuktuks‘ overmorgen nog vrij, dus boekten we die meteen (een fantastische manier om het eiland rond te cruisen, bleek later).

We boekten ook een whale watching tour voor morgen en kochten ferrytickets om buureiland eiland Pico te bezoeken de dag na de ‘tuktuktour‘.

Afsluiten deden we met een poké bowl en een glas – een GLAS! – Frei Gigante. Vreemd genoeg dook ik toch nog steeds redelijk lyrisch m’n bed in.

Tijd om walvissen te spotten! Geen idee wat te verwachten…

We kregen een korte intro over de soorten die nu (of altijd) in de buurt van de Azoren passeren (of verblijven). Daarna waarschuwde schipper Pedro ons – op basis van de laatste waarnemingen – dat het niet 100% zeker was dat we effectief walvissen zouden zien.

Hij gaf ons in zijn eigen woorden nog “een way out“, maar heel de groep vond dat ie maar z’n uiterste best moest doen en we waagden het erop. We trokken met een soort grote speedboot langs Pico in de richting van São Jorge.

Na een tijdje stak Pedro af en toe een soort rare stok in het water en zette hij een hoofdtelefoon op. Via sonar probeerde hij zo de klikgeluiden op te pikken die de walvissen maken om hun prooi te lokaliseren.

Spannend, maar het lukte!

Op een bepaald moment zagen we in de verte een potvis. En nog één. En nog één. En nog één.

De boot bleef wel verder dan we verwacht hadden, maar da’s uiteraard begrijpelijk: we willen die gentle giants ook niet storen.

Toen alle walvissen aan hun ‘deep dive‘ begonnen (ze kunnen zo’n 45 minuten op tot wel 1000 m diepte vertoeven), besloot de kapitein om dolfijnen te gaan spotten…

…voor ons het onverwachte hoogtepunt van de whale watching tour!

Dolfijnen houden namelijk van (de golven die) bootjes (maken). Op een bepaald moment kwamen er een tiental leukerds ons vergezellen, waaronder een baby dolphin! (Héél cute.) Best een magisch momentje.

Véro heeft ook een vliegende vis gezien, maar bij mij was de vis gaan vliegen vrees ik.

’s Avonds gingen we in de wachtrij staan van ‘Peter’s Café‘ voor het diner. Deze zaak bestaat al meer dan 100 jaar en is een begrip onder zeilers uit de hele wereld. (Vandaar de rij.)

Toen we bij de wachtbalie kwamen, was de serveuse om onverklaarbare reden even aan de grond genageld. Starstruck, zo bleek. Een kleine minuut later verontschuldigde ze zich. Blijkbaar was er net een bekende Portugese zanger het café binnengewandeld: Mickael Carreira (wij kenden ‘m ook niet hoor) en z’n entourage.

Ze zette ons op de wachtlijst voor het diner, raadde ons aan in afwachting alvast iets aan de bar te gaan bestellen en op de bankjes in de buurt te wachten, en repte zich naar binnen. Daar murwde ze zich tussen de barlui om Mickael – in alle professionaliteit – te met een pokerface te bedienen. Koddig.

Soit.

Niet veel later zaten we op het terras van Peter’s Café te dineren. Aangezien er verrassend veel vlees op de menukaarten in de Azoren staat – waar je vooral vis zou verwachten – besloot ik de filet eens een kans te geven, zonder al te veel verwachtingen. Eerlijk is eerlijk: het was heerlijk mals vlees.

In de verte zagen we de laatste zon schijnen op Pico, buureiland van Faial én hoogste berg/vulkaan van Portugal (2351 meter). Prachtig.

Vanochtend vroeg opgestaan om de ferry naar Pico te halen. Half uurtje varen terwijl de zon op volle kracht kwam. Twee regenbogen naast elkaar gezien. Zotjes!

Die brachten geen pot goud, maar wel wat geluk: we konden de laatste beschikbare huurwagen op het eiland voor een dagje bemachtigen.

Direct beginnen cruisen langs de wijnroute/kust. Pico is immers befaamd om z’n wijn (Remember de Frei Gigante? Ik wel.).

Ook weer mooi uiteraard, maar net als op Terceira is het binnenland hier het hoogtepunt, met name de ‘Estrada das Lagoas‘ langs de diverse vulkanische meertjes op het eiland en de EN3 of Longitudinal, de langste (rechte?) weg van de hele Azoren. Uiteraard ook weer bloemen alom.

Afsluiten deden we met een wijnproeverij. De dame des huizes was héél aimabel, de 3 wijntjes die we proefden waren dat net iets minder. Geen Frei Gigante quality, helaas. Blijkbaar kampt de wijnteelt ook hier met wel wat problemen de laatste tijd: global warming en beestjes.

In afwachting van de ferry dineerden we in havenstadje Madalena en dronken we nog een cidertje op een terras (terwijl we de zon in de zee zagen zakken).

Op de terugweg van de ferry naar de Airbnb waren er verdacht veel locals in de tegengestelde richting aan het kuieren, maar we konden (nog) niet meteen plaatsen waarom…

Tuktukdag vandaag!

Toen we onze rondleiding Faial boekten bij sympathieke gids Luís, ontdekten we – tijdens het chitchatten – dat hij de buurman is van onze Airbnb. Onze tour vertrok dan ook… voor onze voordeur. Handig!

Ideale manier om het eiland te verkennen trouwens, zo’n tuktuk, wind in de haren. Eerste stop? De ‘Monte da Guia‘ met aan de éne kant uitzicht op een dubbele caldeira (vulkaankraters) en aan de andere kant zicht op het stadje Horta en de baai van Porto Pim. Mooi!

Daarna was het tijd voor het echte werk. Via bloemrijke weggetjes klommen we met de tuktuk naar de hoogste caldeira van het eiland: 1043 m boven de zeespiegel, 400 m diep, met een diameter van 2000 m én een uniek ecosysteem. De moeite! In de verte hadden we ook weer een heel mooi uitzicht op Pico trouwens.

Een ander hoogtepunt was Capelinhos, een – hoe kan het ook anders – stratovulkaan op het westelijke deel van Faial. Capelinhos barstte voor het laatst uit in 1957 en 1958. Vrij recent dus! Door die uitbarstingen werd het westelijke deel van het eiland nog verder vergroot.

De vuurtoren die eerst aan de westkust stond, leunde na de eruptie plots tegen een berg aan! Die vuurtoren werd inmiddels semi gerenoveerd, en aan de voet vind je een ondergronds vulkanisch museum met info over vulkanen in het algemeen, de vulkanische geschiedenis van de Azoren en uiteraard ook deze recente uitbarstingen. Best interessant!

We beklommen de vuurtoren ook. Leuk uitzicht!

Daarna was het hoog tijd voor lunch in een lokale keet. Zoals gewoonlijk zag het eten er niet uit, maar was het bijzonder smaakvol. We keuvelden met onze gids Luís over onze lokale eetgewoonten, en hij ontpopte zich al snel tot een ware foodie. Food is life. Paar rare dingen ontdekt wel. Desserts die ze kamelenkwijl noemen enzo (Baba de camelo).

Luís was trouwens eerst accountant in Lissabon, maar zei het vasteland voorgoed vaarwel na een erfenis op de Azoren. Hij klust sindsdien bij als gids en ober en heeft een grote voorliefde voor speervissen en het relaxte levensritme op de Azoren.

Soit.

In de namiddag bezochten we nog enkele leuke highlights, waaronder een vulkanisch strand, een klein natuurparkje met schattige hertjes en tot slot natuurlijke lava pools. Perfect dagje!

Luís wist ons ook te vertellen dat Mickael Carreira (volgens hem) een brolballadezanger is, en dat Mickael op de Azoren is voor de jaarlijkse ‘Semana do Mar‘, een lokaal festivalletje/braderij.

Hoewel Luís z’n inschatting wellicht accuraat was, wilden we Mickael Carreira toch eens zelf horen (kwelen?). ’s Avonds trokken we dan ook naar de Semana do Mar aan de rand van Horta (altijd nét gemist toevallig).

In afwachting van het muzikale wonder aten we een heerlijke burger… tot het begon te regenen, en tot we ontdekten dat Mickael pas begon om half twaalf. Aangezien het nog geen tien uur was, besloot dit stelletje dertigers toch maar Luís z’n mening te eren en balladeloos huiswaarts te trekken.

Overgangsdagje vandaag: we vlogen van Faial naar São Miguel. Eén van de weinige druilerige dagen ook.

We pikten onze huurwagen op op de luchthaven en reden naar het centrum van Ponta Delgada (de “hoofdstad” van het eiland). We blijven hier één nachtje om morgen wat verder door te rijden. De Airbnb waar we eigenlijk wilden verblijven, was helaas pas vanaf morgen beschikbaar. Vandaar.

Ponta Delgada wat verkend. Niet héél veel te zien trouwens. Vooral het stadspleintje en de botanische tuinen zijn de moeite. (Beetje te toeristisch ook?) Best ook een struggle om eten te vinden (véél vraag, te weinig aanbod), maar uiteindelijk toch een gefrituurd visje naar binnen gewerkt.

Full disclosure: eigenlijk was São Miguel het eerste eiland waar we landden tijdens onze Azorenreis (op 29 juli), maar toen we de reis boekten beslisten we om eerst door te vliegen naar Terceira. Bijna alle lijnen van en naar België vliegen op São Miguel, dus dit eiland leek ons de meest logische afsluiter.

Tijdens het ontbijt probeerde ik vandaag eindelijk eens een Bolo Lêvedo, in feite de Portugese versie van een Engelse muffin. Verrassend lekker en luchtig met wat boter en wat confituur.

Daarna trokken we richting volgende Airbnb, met een aantal miradouro’s als tussenstop. Eentje daarvan werd onze auto bijna fataal. Hij kon de helling niet aan. Beneden lonkte de wilde zee en paniekgolven, tot we een alternatieve route ontdekten. Anders hadden we nu wellicht de Portugese nationaliteit. Toch even een schrik gepakt.

Er is maar één remedie voor zoveel stress: een klein paradijs mét zwembad en zicht op zee. Gelukkig bleek onze Airbnb éxact dat. Glimlachend dropten we onze bagage en gingen we op zoek naar lunch in Furnas (een vulkaan (duh) slash dorp slash regio).

Véro’s talent is unieke food spots en ervaringen spotten, en ze lapte het dit keer weer. We aten in het trendy, relaxte ‘Furnas Lake Restaurant‘. Verfijnde gerechtjes met ingrediënten uit eigen tuin.

En daarna? Daarna was het hoog tijd om te relaxen in en rond het zwembad van ons nieuwe verblijf. Heerlijk.

Gisteren hebben we letterlijk en figuurlijk geproefd van Furnas, vandaag was het tijd om de regio deftig te verkennen.

We namen opnieuw de prachtige – met bloemen overladen route – naar de Furnasvallei en hielden halt bij ‘Parque Terra Nostra‘, natuurlijke warmwaterbronnen omringd door een botanische tuin. De tuin bestaat al 200 jaar en werd aangelegd in een caldeira.

Toen we aankwamen, zagen we talloze mensen dobberen in het goudbruine water. Aangezien ik het niet zo heb met troebel water (ooit in een glasscherf gestapt), liepen we door naar de botanische tuin. Mooi hoor, daar niet van, maar slachtoffer van de vergelijking met de Monte Palace Garden op Madeira… en ja hoor, ook wel slachtoffer van de vergelijking met onze eigen Plantentuin Meise.

Nog niet volledig verzadigd besloten we ook de ‘Jardim Botânico José do Canto‘ te bezoeken, eigenlijk eerder een verdoken hike in de buurt van het Furnasmeer met als highlights een gigantische sequoia en een prach-ti-ge natuurlijke waterval. Onverwacht!

Daarna was het zwembadtijd. Hier en daar wat kaasjes ook. Glaasje rosé (van het huis!).

Vandaag op de planning: één van de absolute hoogtepunten van de reis, namelijk ‘Sete Cidades‘. Sete Cidades is een vulkaankratercomplex met twee grote meren – Lagoa Azul (Blauw Meer) en Lagoa Verde (Groen Meer) – gelegen in dezelfde caldeira.

We vertrokken vroeg en hielden eerst halt bij de ‘Miradouro da Vista do Rei‘ en vervolgens bij de ‘Miradouro da Grota do Inferno‘. Om die laatste Miradouro te bereiken deden we ook een korte hike.

Spectaculaire uitzichten gegarandeerd!

Na een lunch bij een vertrouwd adresje in Ponta Delgada, keerden we terug huiswaarts, met nog één korte tussenstop: ‘Ermida de Nossa Senhora da Paz’. Een witte kapel met een indrukwekkende trap, gebouwd op een gebergte met een mooi uitzicht op ‘Ilhéu de Vila Franca do Campo‘, een paradijslijk eilandje niet ver van de kust.

Als ik op voorhand had geweten hoe steil de wagen weer moest klimmen, weet ik niet of ik het had gedaan. Deze keer hield ie het gelukkig vol.

Laatste nachtje in dit zalige oord, helaas. En morgen de aller-allerlaatste nacht terug in Ponta Delgada (dichter bij de luchthaven).

Véro’s plan om in het water te gaan… viel vandaag een beetje in het water. We wilden de oversteek maken naar ‘Ilhéu de Vila Franca do Campo‘ om daar te gaan snorkelen, dus reden we naar het gelijknamige kuststadje ‘Vila Franca do Campo‘ (waar de veerboot lag).

Dolenthousiast huurde Véro een snorkel… om vervolgens aan het loket van de veerboot te vernemen dat de max van 400 passagiers per dag bereikt was. (Blijkbaar is het echt vechten voor een ticket. Dan is onze goesting al een beetje over.)

Dan maar iets gegeten op het terras van de mooie ‘Mercado da Vila‘, een trendy opgefriste vismarkthal waar 4 befaamde chefs een behapbaar menuutje aanbieden. Ik koos voor Japans (om toch een beetje vis van dichtbij te zien), Véro voor Italiaans. Om nom nom.

Daarna besloten we het ‘Lagoa do Fogo‘ te bezoeken, kratermeer bekend om z’n blauwe water met groen gekleurde rand. Naar het schijnt toch. Om het meer te bezoeken moet je een shuttlebus nemen, en die stopt dan bij een twee- à drietal panorama’s. De bus nemen is gelukt, maar de panorama’s waren nogal… mistig.

We tried.

Dan maar doorgereisd naar ons hotelletje in Ponta Delgada. Héél last-minute geboekt, maar het bleek een dikke charmante meevaller. Geluncht op een gezellig terrasje in de botanische tuin.

Laatste dagje Azoren. Hoe is dat nu toch weeral zo ver kunnen komen.

We vlogen wel pas ’s avonds, dus besloten toch nog even het onderste uit de kan te halen en de noordkust te verkennen tot aan het schattige ‘Parque Natural da Ribeira dos Caldeirões‘ met twee mooie watervallen.

We keerden terug via de ‘Miradouro de Santa Iria‘ met z’n prachtige uitzicht op de kliffen en reden ook nog langs de ‘Termas da Ferraria‘ (natuurlijke lava pools).

Uiteindelijk was het nog een korte maar krachtige sprint om de huurwagen op tijd terug binnen te brengen op de luchthaven, maar het is nét gelukt.

Bij zonsondergang vlogen we terug naar België. Ik was rustig aan het lezen in m’n ‘A Wizard’s Guide To Defensive Baking‘ (grappig boek) toen er plots paniek uitbrak op het vliegtuig.

Er had namelijk iemand een aanval gekregen (we weten niet wat voor aanval). De familie van die persoon begon dan ook om hulp te schreeuwen. Al snel kwam de cabin crew ter plaatse en riep de kapitein af of er dokters op het vliegtuig aanwezig waren. Gelukkig waren er ook net 4 op vakantie geweest. En al meteen er terug moeten invliegen (badum tsss).

Blijkbaar zit het plafond van de cabine tsjokvol medicijnen en medische hulpmiddelen. Na een kleine stoelendans kon de persoon in kwestie ook neerliggen op drie vliegtuigstoelen.

Als de stakkerd nog een aanval zou krijgen, dan moesten we volgens de noodprocedure zo snel mogelijk ergens landen, maar hij bleef gelukkig stabiel. Toen we uiteindelijk terug in België landden, kwam er eerst een mugcrew aan boord om ‘m te begeleiden. Hopelijk stelt ie het wel!

Toen we nog op de Azoren waren, ontdekte Véro trouwens dat we één detail over het hoofd hadden gezien wat de terugvlucht betreft: het tijdsverschil. We dachten om iets na twaalf te landen, maar dat was in realiteit iets na twee.

We hadden een taxidienst geboekt, maar door een miscommunicatie was die man ook nog eens een half uurtje te laat. Wij hadden op de website van de taxidienst bij het uur van aankomst al buffer voor het ophalen van de bagage enzo gerekend, maar de taxidienst had bovenop onze buffer zelf ook nog eens buffer bijgerekend. Da’s véél buffer…

Kut, maar kan gebeuren. De taxichauffeur durfde ons bijna niet onder ogen te komen. Gelukkig zijn we redelijke mensen, en quasi planten als we héél moe zijn. Hij bracht ons veilig terug naar Lier, dus verdiende ie uiteindelijk nog ’n fooi (die hij redelijk verward aannam). Ik benijd zijn nachtshiften niet.

M’n moeder had – zalig in het kwadraat – koffiekoeken, brood en charcuterie voorzien. Als ontbijt voor de volgende dag… maar het werd (deels) een nachtelijk guilty pleasure. Heldin!

Rond half vier – vier uur lagen we te ronken. Heftig.

Moederkesdag! Tijd om la mama te vieren!

Met een zotte slaapkop reed ik naar een tuincentrum om m’n moeder te verrassen met een veldboeketje, maar ze was niet thuis. Ik had het moeten weten. De socialite heeft nogal een drukke agenda.

Ik drong dan toch maar even het huis van m’n ouders binnen om de blom te droppen…

Half uur naar een vaas gezocht. Stiekem een limonade gestoken. Geen ziel te zien. Dan maar een post-it achtergelaten met op de voorkant “Gelukkige moederkesdag voor de beste mama van de hele wereld!!! <3” – ALL CAPS uiteraard – en op de achterkant “Sorry voor het inbreken.”

Ze vond het niet erg, integendeel. Ook maar meteen een datum geprikt voor een etentje.

Eens je de dertig voorbij bent, moet je een dag recupereren voor ieder uur dat je na twaalven gaat slapen. Dit is dus dag twee van de vierdaagse recuperatiekuur.

En recupereren? Dat doen we met een bordspel: Wingspan Asia. Onze gedeelde verslaving. Veel meer heb ik vandaag niet te melden.

Vandaag dan gaan dineren bij la mama. Er moesten héél wat reisverhalen uitgewisseld worden. Wij over de Azoren, zij over een aantal weekjes Spanje (ze hebben een huisje daar). Zo te horen hebben ze zich weer heel erg geamuseerd, met de nodige tripjes en culinaire omzwervingen.

Schattig om te zien ook hoe mijn moeder zich iédere keer indekt over wat ze gaat maken/heeft gemaakt, om ons vervolgens gewoon weer een heel lekker dinertje voor te schotelen. (Ook deze keer ;-)!)

Ondertussen heb ik ook ‘A Wizard’s Guide To Defensive Baking‘ van T. Kingfisher uitgelezen. Ideale vakantielectuur. Een luchtig en leutig verhaal over een jong meisje dat verzeild raakt in een duister complot tegen alle magiërs in de stad(staat) én tegen de hertogin zelf.

Haar merkwaardigste skill? Brood betoveren. Uiteindelijk moet ze al haar creatieve, magische bakvaardigheden aanwenden om haar stad te redden (Denk gigantische ginger bread men etc.). 

Niets te gewichtig, maar het heeft gesmaakt. Leuke personages ook!

De volgende op het lijstje? Ik ga ‘ns een Agatha Christie proberen denk ik: ‘And Then There Were None’.

Hallo groep, mijn naam is Laurens M en ik ben zwaar verslaafd… aan ‘The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom‘ voor Nintendo Switch.

Zoals dat steeds gaat bij Zelda, vindt het kwade – dit keer in de gedaante van de ‘Demon King’ – een gaatje om de wereld om zeep te helpen. En jij kruipt in de huid van dappere held Link om dat – samen met prinses Zelda – te verijdelen. Terrorismebestrijding, basically.

Voorganger ‘Breath of the Wild‘ was een ab-so-luut meesterwerk – één van de beste Zelda games ooit – en deze game is mogelijk nog beter (heb m’n hoofd al gebroken over de totaal irrelevante vraag welke van de twee nu eigenlijk het beste spel is).

Bovendien is het nog even vakantie. Zeeën van tijd! Doet me wat terugdenken aan m’n jongere jaren, waarin je gewoonweg niet beseft dat je oceaaaaaanen van tijd hebt en hoe kostbaar (en bedreigd) die oceanen eigenlijk wel niet zijn. Als volwassene ben je al blij met een plasje tijd, een bidon, een kopje…

Gamen is gewoonweg niet hetzelfde als je jezelf niet kan onderdompelen in de magie. En dat kost… tijd. (Een uurtje? Da’s opwarming.)

De zondag die een lang verlof afsluit… da’s toch altijd een voos dagje he? Onmogelijk om daar nog 100% van te genieten (hoogstens 99%). Het gewone leven begint langzaam maar zeker terug binnen te sijpelen. Gedaan met dat pasjabestaan. Onze remedie om die laatste uurtjes goed door te komen? Lokale verdoving met véél Wingspan Asia.

’t Is zover. Maandag. Eerste werkdag. Na 25 dagen verlof. Ik herhaal vijfentwintig. Kan ik mijn job nog wel? Wat deed ik nu weer eigenlijk?

Korte samenvatting: mails, mails en nog eens mails. Ik overdrijf hoor, het aantal viel beter mee dan gedacht – blijkbaar was écht iédereen met verlof – maar je moet er toch altijd even terug door ploeteren natuurlijk.

I survived.

Hoofdprio op het werk deze week? De website van AstroCardia maken. Best een cool project. 5 Belgische bedrijven – waaronder het mijne – zullen in 2025 een miniatuurhartje op een chip (één of meerdere, nog geen idee) de ruimte in knallen om onderzoek te doen naar hartveroudering.

Waarom je zo’n ding de ruimte in zou knallen? Omdat de ruimte onze verouderingsprocessen blijkbaar versnelt, en we zo dus sneller tot wetenschappelijke inzichten kunnen komen.

Zo eens iets anders, toch? Leuk project om aan mee te werken!

Ik heb Agatha Christie dan uit he, ‘And Then There Were None‘…

Als de helft van de wereld een boek als meesterwerk bestempelt, en ik vind het zelf maar meh, dan voelt het altijd alsof er iets fundamenteels mis is met mij. Wat heb ik gemist?

Wel, da’s hier weer zo’n beetje het geval. Het is zeker geen slecht boek. In een ruk uitgelezen. Ook echt waanzin dat dit in 1939 werd geschreven en (nog) zo onderhoudend is. Ik kan me inbeelden dat dit een goede blauwdruk was voor de whodunnits van de toekomst, maar…

… ik vond de personages nogal vlak. Ik kon maar met moeite meeleven met het allegaartje suspects en hun motieven. En ook het einde – hoe ‘cool‘ het ook is dat er uiteindelijk niemand van de hoofdpersonages overleeft (zelfs de dader niet) – vond ik wat bij de haren getrokken (allez, vooral de dood van de dader eigenlijk).

Het is ook écht onmogelijk om op basis van hints de dader te deduceren. Ik weet niet of ik dat leuk vind in een whodunnit. Geef ons op z’n minst een kans!

Soit.

Ik snap de hype / cult rond de auteur en het boek, maar het heeft mij niet geïndoctrineerd helaas.

Vandaag nog eens (op verplaatsing) gaan lunchen met m’n marketingcollega’s – heerlijke kippenburger bij Murni – waarvan er eentje helaas deze week ontslag heeft genomen.

Ik snap het wel hoor.

Ik begin mij ook hoe langer hoe meer af te vragen of een mens gemaakt is om 5 dagen op 7 zo’n 8 uur voor een computerscherm te zitten.

Probleem is: ik kan maar één ding. Marketing. En marketing? Da’s 5 dagen op 7 zo’n 8 uur voor een computerscherm zitten.

Ik ga binnenkort zelf ook wel een belangrijke “carrièrestap” zetten: ik word freelancer!

Ik speel al lang met het idee, en met meer dan 8 jaar ervaring op de teller lijkt het mij wel een goed moment om de stap te zetten.

Eerste klanten? Mijn eerste werkgever en mijn huidige. Elks 2 dagen in de week.

Nog 1 dag om te freewheelen dus voorlopig (administratie, bijscholing, etc.). Misschien moet ik die ene dag niet de hele tijd voor een scherm spenderen.

Misschien.

Op de Azoren ben ik wat afgeslankt, denk ik, door al dat wandelen. En ook de laatste weken zijn we vrij consistent aan het bewegen: krachttraining en (loopband)wandelen binnen hartslagzones die love handles doet wegsmelten (naar ’t schijnt).

Hoe meer ik lees over krachttraining en wandelen, hoe meer ik verstelt sta van de voordelen. De perks die mij het meest interesseren? Vetverbranding, minder blessures, veroudering tegengaan, verbeterde lichaamshouding, versterkte spieren en botten, betere slaap en spijsvertering, meer (fysieke én mentale) energie en uithouding…

Kan al tellen, toch?

Véro is gaan brunchen in Wilrijk, en vanavond gaat ze bowlen met één van haar BFFs. Een beetje me time voor moi dus.

Rustig gestart door – euhm – wat plantjes te verpotten en stekjes te verhuizen naar een eigen… stekkie.

Geen idee waarom, maar ik vind met planten bezig zijn echt megarustgevend. Huisplanten, that is. De buitenplanten moeten wat meer hun plan trekken (understatement).

Na de plantjes heb ik wat gewerkt aan – wel – deze blog (heel kort) en wat ‘The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom‘ gespeeld (heel lang).

En ’s avonds was het BBQ-tijd in Nijlen bij m’n ouders in goed gezelschap.

Heeft weeral gesmaakt!

Weet je wat ik écht moeilijk vind tegenwoordig? Goede nieuwe recepten vinden die snel én makkelijk én overheerlijk zijn. Alle suggesties welkom.

Na een uur Pinterest uitkammen kwam ik op 5 recepten om eens te testen. Povere vangst vind ik dat, maar ’t is iets I guess.

Dan maar meteen de koe bij de horens gevat, naar de supermarkt gereden en creamy champignonsoep gemaakt. Best lekker, maar nog geen winnaar. Betongrijs ook. Voor velen niet de smakelijkste tint.

’s Avonds een eenpansgerecht gemaakt met scampi’s en een tomaat-paprikasausje. Niet slecht, niet slecht. Maar geen revelatie die wekelijks op het menu zal staan.

We zoeken verder… Alle suggesties welkom!

Laatste weekje als werknemer… voor ik me in de onzekerheid die het freelancersbestaan is stort. Ik kijk ernaar uit met een gezonde mix van angst en goesting. Zoals het hoort, denk ik dan.

Ik probeer me zo goed mogelijk voor te bereiden, maar het zal altijd toch een beetje (veel) ondervinden zijn neem ik aan. Er zullen altijd zaken zijn waar je niet aan denkt, want er valt wel wat te regelen natuurlijk: gsm abo, auto, verzekeringen, etc.

Fingers crossed!

Qua lezen best on fire voor mijn doen tegenwoordig (dank u vakantie). Op dit moment ‘American Gods‘ van Neil Gaiman aan het lezen, de alom geprezen fantasyroman. Voorlopig veelbelovend, maar het is een lijvig boek. Er kan nog veel gebeuren!

Volgend weekend is het weer Manga en Cosplay Festival in de Japanse tuin in Hasselt, héél mooie setting om mensen te fotograferen. Hopelijk zit het weer een beetje mee. ’t Voelt hier nogal herfstig tegenwoordig.

Even geleden vroeg een fotografe die ik ken van andere cons – zelf cosplayer en studente fotografie – of ik een keertje wou samenwerken op deze con. Nog nooit gedaan, lijkt me heel leuk! Weer een ervaring rijker.

Laatste dag als werknemer bij de QbD Group. (Al werk ik er volgende week wel gewoon terug wekelijks een paar daagjes als freelancer hoor.)

Ik neem m’n bedrijfswagen over trouwens en heb vandaag een overnamedocument getekend. De laatste keer dat ik me zo volwassen heb gevoeld, was toen ik een eigen brievenbus koos.

Spannend allemaal. Bovendien zit september knijtevol gepland.

So stay tuned!