The Gentle Journal 06/21: over luchtsalvo’s, vaccins en botanische tuinen

De tijd vliegt, en herinneringen zijn vluchtig. Daarom heb ik me voorgenomen een journaal / dagboek / logboek bij te houden: iedere dag een andere gebeurtenis, herinnering, gedachte om te koesteren…

Het mag eender wat zijn, eigenlijk. Grootse dingen, maar ook kleine. Ik pluk de dag. Doen jullie mee?

Beste Gentle Journal, dit beleefde / voelde / dacht ik in

“Hebben jullie zoiets Amerikaans met lachsalvo’s opstaan?”, stuurde m’n tante, die om de hoek woont.

Ik had ‘luchtsalvo’s’ gelezen, toen ik op de loopband stond met een aflevering Friends voor m’n neus.

Ik dacht eerst dat m’n gewicht een dieptepunt had bereikt en dat iedere voet op de grond als een inslag klonk.

Dat werd gelukkig na herlezing rechtgezet. Toch m’n gewicht maar eens checken, binnenkort.

Vandaag moest m’n broertje piano-examen doen. Ideale gelegenheid om naast de muziekschool een hapje te gaan eten in Bar Muza.

Helaas mocht er maar één toeschouwer mee per student, en dat was in dit geval m’n moeder, blakend van fierheid. Dat ie het goed gedaan had, kwam zijn trotse muzieklerares achteraf ook meedelen.

Gezellig, om zo nog eens een keertje op locatie af te spreken om te dineren. Het voelde – nee, was? – eeuwen geleden.

Al even bezig in ‘The Hobbit‘. Supervlot boek, al vlot het niet. Dat ligt niet aan het boek, maar aan mijn vermogen om na 5 minuten lezen in bed in slaap te vallen.

Anyway, altijd leuk om in het universum van Tolkien te vertoeven, al is het maar 5 minuten… Niet dat het er voor iedereen even leuk is natuurlijk.

Vandaag maakte ik de fout om de weegschaal nog eens boven te halen en erop te gaan staan. Lomperik. Tijdens de coronapandemie kwam ik de volle 7,5 kilo’s aan (in totaal 101,2 kg aan Laurens). Ouch.

Nu, héél eerlijk? Zo hard boeit m’n gewicht me niet hoor. Ik kan makkelijk 10 kg schommelen zonder dat iemand het ziet, maar mijn broeken? Die rekken (het) niet.

En als de helft van mijn kleerkast wegvalt, dan is het tijd om wat vet te verbranden…

Toch maar pannenkoeken gemaakt… Morgen begin ik!

Véro ging in een recent verleden vaak zwemmen. Ze vroeg of ik ’n keertje meewou. Ideaal, aangezien ik – één – wat sukkel met m’n rug en – twee – op 5 minuten van een zwembad woon. Wat baantjes getrokken. Leuk!

We kaderden de avond in met een wandeling tussen zonoverladen roze gewassen. Avondgloed op onze snoet. Bomen getooid in tanend licht. Meer moet dat niet zijn!

Ik ontdekte een stukje Lier dat ik nog nooit eerder had gezien – via een nieuw pad van Natuurpunt – en kwam uit op een dreef die ik maar al te goed kende. Gek!

Ik ben zo het type persoon dat lichamelijke klachten en kwalen zo lang mogelijk negeert, in de hoop dat ze vanzelf weggaan. Meestal gebeurt dat ook. Deze keer niet…

Dan maar met de pijnlijke onderrug naar de dokter. Op het eerste gezicht zit ik met een ontsteking in m’n rechter onderrug die ook afstraalt op m’n been.

Ontstekingsremmers en spierontspanners gekregen. Twee weken afwachten en dan verder zien. Als de medicatie niet helpt CT scan laten nemen. Fingers crossed!

Ik wou de medicatie zo snel mogelijk beginnen nemen, maar alle apothekers in Lier waren al gesloten.

Dan maar naar een apotheker van wacht in Duffel gereden en er meteen een wandeling in Neteland aan gekoppeld!

Ook nog nooit geweest. Op den duur word ik door COVID-19 en rugkwalen nog een avontuurlijk mens. Ahum. Schandalig, ik weet het.

Luie bui? Da’s snel zelf pita’s fiksen, mét looksaus uiteraard. Geen idee waarom ik 7,5 kilo aangekomen ben…

Daarna zwemmen. Het bevalt me wel eigenlijk, dat baantjes trekken. Veel dichter bij mindfulness ga ik niet komen. Ik. Véro. Het water. En de occasionele puber die de springplank wil uittesten…

Vandaag had ik m’n vaccinatiemail slash brief in de bus. Onwerkelijk momentje. Freedom, is that you?

Beetje jammer dat ik al COVID-19 heb opgelopen, dat wel (god weet waar), maar je hoort mij niet klagen!

M’n nonkel heeft al een paar decennia hetzelfde bescheiden BBQ’tje, en als hij het bij goed weer mag bovenhalen dan is hij de koning te rijk.

Ik weet zelfs niet of hij blij zou zijn als ik ‘m een nieuwe cadeau zou doen, zo trots is ie erop / gehecht is ie eraan.

Aangeschoven aan tafel. 4 goede moten zalm op de grill. Koud buffet. Wit wijntje. Dat we het g*dverdomme gemist hebben.

De Comeet in Lier heeft één van de gezelligste zuiderse terrasje die ik ken. En een bezoekje was long overdue.

Weeral genoten, in schoon gezelschap. Cavaatje. Tapas hier. Tapas daar.

Lui dagje. Véro maakte een fancy ontbijtje met weinig middelen.

’s Avonds voor het eerst sinds lang een bezoekje gebracht aan toppers Stijn en San en hun schattige kindjes. We waren er de eerste gasten sinds… Tja, sinds wanneer…

We genoten er van een heerlijke BBQ op hun gezellig terrasje. Hun zoontje Alex had die dag een waterbaan gekregen. Pure nostalgie. Waar is de tijd dat ik en m’n broer salamanders vingen in de tuin en ze in onze waterbaan plonsden?

Stond al lang op de planning: Plantentuin Meise bezoeken. 92 ha. 18.000 plantensoorten. Eén van de grootste botanische tuinen ter wereld. De moeite!

Mooi domein. Indrukwekkende serres. Véél te ontdekken. Ik ben ook erg benieuwd naar de charmes van de tuin tijdens de verschillende seizoenen.

Herontdekt dat m’n Fitbit Charge 3 waterdicht is. Ontdekt dat hij héél accuraat de baantjes telt die je zwemt, en je ook weet te vertellen hoe lang het zwembad in kwestie is. Cool cool.

Terrasjesweer? Dan doen we een terras. Italiaans. Al Taglio in Lier. Gezellig terrasje naast het water. En dan maar watertanden!

Tomaat garnaaltje maken. En daarna een blogavondje. Op de planning: Plantentuin Meise. Weinig overzichtelijke en gestructureerde content over te vinden (vind ik)… dus daar gaan we verandering in brengen!

De koffie was al een paar dagen op. Ik ga niet zeggen dat ik verslaafd ben, maar ik zat toch af en toe met een urge hier en een craving daar.

De heerlijke geur in de ochtend, de oppepper tijdens de werkdag, het gezapige gevoel na de maaltijd… toch een beetje gemist. Maar verslaafd? Ik dacht het niet!

Bordspeldagje. Eerst speelden we Bad Bones. Leuk. Anders. De bedoeling is eigenlijk om een zombieleger – dat langs alle kanten op je afkomt – zo lang mogelijk af te weren tot er één speler bezwijkt. (Ik deze keer.)

Daarna een nieuwe verslaving opgepikt: geen koffie, wél Hive. Je kan het eigenlijk als een soort simpele variant van schaken zien, maar dan met insecten en bijenkoninginnen.

Verder ook ‘The Mitchells vs the Machines‘ uitgekeken, een leutige animatiefilm over een quirky gezin dat een robot uprising verijdelt. Amusant. Onderhoudend. Ideaal weekendfilmpje.

Véro heeft een heerlijk receptje voor havermoutpancakes op basis van banaan, ei, havermelk en… havermout. Ik zal het hier weleens delen. Wat pecannoten, bosbessen en maple syrup daarbij et voilà: heerlijk ontbijt!

(Daarna nog wat Hive gespeeld.)

En om exact 11:22 was het tijd voor mijn eerste vaccinatie! (Team Pfizer.) Verliep allemaal zeer vlotjes. Respect voor alle vrijwilligers en medewerkers die daar dag in dag uit voor zorgen!

Ik was me heel bewust van het moment na meer dan een jaar isolatie en lockdown. Het voelde een beetje historisch aan. De prik zelf stelde niets voor. Daarna kwartiertje wachten om te kijken of ik niet neerging. En dat was het!

In de namiddag zonder problemen gezwommen. Verder ook helemaal geen last gehad. Zelfs geen stijve arm! (Al heb ik in de wandelgangen gehoord dat Pfizer vooral bij de tweede prik wat bijwerkingen kan hebben. We’ll see!)

We vallen in herhaling… Deze ochtend heb ik wel – voor de verandering – de havermoutpancakes gemaakt. (Learned from the master.) Daarna – ik durf het bijna niet meer zeggen – Hive gespeeld.

Vervolgens weer maar eens verder aan m’n blogpost over Plantentuin Meise gewerkt. ’t Is een lijvige blogpost aan het worden, maar wel een héle mooie. (Al zeg ik het zelf!)

De eerste dagen werkte de medicatie voor m’n rug goed, té goed. De dokter gaf me twee weken de tijd om te kijken of de pijn weg zou trekken.

Dat deed ie even, maar nu – twee weken later – is ie terug. Jammer maar helaas. M’n rechterbeen tintelt en doet pijn op willekeurige plekken. Beetje eng. Ik ga nog héél even afwachten – denial – en dan een CT scan vastleggen.

Dan maar staand werken. Op zich niets mis mee hoor, maar het is nu niet bepaald een structurele oplossing.

Ik heb ook ontdekt dat je door staand te werken zo’n 50 à 75 calorieën extra verbrandt per uur. Nice!

M’n stiefvader en m’n moeder zijn respectievelijk in januari en in februari verjaard. Natuurlijk nog steeds corona, dus geen feestje.

Helaas zijn het bijzonder moeilijke mensen om een verjaardagscadeau voor te kopen. Niet omdat ze moeilijk zijn – integendeel – wel omdat ze “alles al hebben”. Dat was – beschamend genoeg – dus ook nog niet gebeurd.

Maar plots was daar – mede dankzij Véro – cadeau-inspiratie. Ze hebben namelijk een verblijfje in Spanje gekocht en daar moet nog één en ander ingericht worden.

Ziedaar een thema! Inrichtspulletjes: opblaasbare cocktailhouders (flamingo’s) voor in het zwembad, een héle resem fotoprints (met mooie herinneringen) en een gastenboek. Top!

Om te vieren en de pakjes af te geven hadden ik en Véro een tafeltje geboekt bij l’Histoire in Boechout. Eindelijk terug binnen dineren!

’t Was gezellig. Iedere gang een pakje. Lekker eten en drinken. (In mijn geval kaaskroketten en steak tartaar, ahum.)

Ze waren superblij met alle cadeautjes trouwens. Score! Blij om hen nog eens te kunnen zien voor hun vertrek en samen met hen alle charmes van de horeca te ervaren.

Mijn lief geeft al maanden aan dat ik te weinig drink, dus ik besloot dat – samen met (onder andere) m’n gewicht – eens bij te houden in de Fitbit app.

Ontdekt dat ik minder drink dan een cactus. Vooral omdat ik het gewoonweg vergeet eigenlijk, als ik me bijvoorbeeld op m’n werk aan het focussen ben.

Dus nu standaard iedere ochtend: 300 ml hydratatie naar binnen. Tot nu toe wel nog nooit de 2 l gehaald. Dekke toch!

Vandaag voor ’t eerst gaan tanken met m’n nieuwe (bedrijfs)wagen. Voor de zekerheid toch maar duust keer gecheckt of het nu benzine of diesel was. Niet met mij hoor! ’t Is gelukt… Hij rijdt nog.

OMG, F.A.C.T.S. gaat terug door in november. (Lees: gigantische beurs voor nerds.) Eindelijk.

’t Is bijna crimineel hoe hard ik dat event heb gemist. Toch ieder jaar twee stevige dosissen nodig blijkbaar…

Véro is communicatie-anker bij AP Hogeschool. Deze week moest ze nog eens op campus werken. Infodagen voor studenten en dergelijke.

Ik ging haar halen met de wagen – even heerlijk zomers cruisen – en er waren nog belegde broodjes over. Heeft me echt gesmaakt. Winning at life!

Véro is nogal een foodie. *Understatement* Na haar werk gingen we een hapje eten bij SUMAC, een Libanees restaurant op ’t Zuid in Antwerpen.

Overheerlijk. Echt waar. Een keuken die ik (nog) niet gewend ben, boordevol smaak. Vele kleine gerechtjes om te delen, leuk terrasje, vlotte bediening. Voor herhaling vatbaar!

Deze maand:

• heb ik een héél klein beetje op m’n eten gelet,
• ben ik véél bewuster water gaan drinken,
• en ben ik beginnen zwemmen.

We tikken af op 98,5 kg. 2,7 kg lichter. Toch al iets!

M’n streefdoel is 90 kg, maar da’s mogelijk wat ambitieus op de lange termijn als ik al die BBQ’s, ontbijtjes en etentjes hierboven zo herlees. 😉