De tijd vliegt, en herinneringen zijn vluchtig. Daarom heb ik me voorgenomen een journaal / dagboek / logboek bij te houden: iedere dag een andere gebeurtenis, herinnering, gedachte om te koesteren…
Het mag eender wat zijn, eigenlijk. Grootse dingen, maar ook kleine. Ik pluk de dag. Doen jullie mee?
Beste Gentle Journal, dit beleefde / voelde / dacht ik in maart 2016:
Eeeeeeen toen begaf onze afwasmachine het. Terug naar de middeleeuwen, jongens en meisjes: zwoegen en handenarbeid.
Ok, ik overdrijf. Eigenlijk vind ik afwassen helemaal niet zo erg. Ik heb het zelfs jarenlang gedaan in de keuken van restaurant In Den Draaiboom als bijverdienste.
De luxe zit’m voor mij vooral in de tijd die je wint met zo’n handig ding. Snel vervangen die handel!
All right, vandaag is mijn Deluxe Edition van ‘Bravely Second: End Layer’ aangekomen (je weet wel, het vervolg op het schitterende 3DS-spel ‘Bravely Default‘). Merci internet!
Waarom ik per se de – bijna onvindbare – Deluxe Edition wilde hebben? Wel, er zit een art book bij met verzameld werk van de kunstenaars die het spel tot leven brachten. En ja, ik ben zo’n zot die dat dan koste wat het kost wil hebben…
Vandaag ben ik met mijn nonkel en een goede vriendin naar Hrútar (Engelse titel: Rams) gaan kijken, een IJslandse tragikomedie uit 2015 onder regie van Grímur Hákonarson. Goede film – jep jep – over twee schapenhoedende broers uit een afgelegen boerenvallei in IJsland die al 40 jaar lang niet meer met elkaar spreken. En dat terwijl ze eigenlijk gewoon naast elkaar wonen. Beide broers kweken hetzelfde unieke schapenras dat al generaties doorgegeven wordt binnen hun familie. Wanneer het ras met uitsterven bedreigd wordt door een levensgevaarlijk virus, moeten de broers elkaar helpen om hun erfenis te beschermen. Met veel droge humor en enkele pareltjes van scènes leidt het verhaal je naar een tragikomische climax die nog even nazindert. De moeite! 
Bron: rottentomatoes.com
Mijn baas en zijn gezin hebben tal van weken op hun nieuwe keuken moeten wachten, met alle kook- en afwasproblemen van dien. Vandaag werd hun geduld eindelijk beloond met een heel mooie nieuwe keuken. Na het werk werd de keuken feestelijk ingewijd met – surprise surprise – hapjes en drankjes. Schol!
Mijn vriendin “moest” vandaag aanwezig zijn op de opendeurdag van haar school. Dan maar een leuk shopdagje met de mama ingepland. Altijd bijzonder fijn! We begonnen de shopqueeste gezellig met quiche en soep. Daarna kuierden we door Antwerpen. Wat ik kocht?
-
- 4 mooie T-shirts bij Cos
- ‘The Legend of Zelda Twilight Princess HD’ voor de Wii U (white and nerdy, remember?)
- Mijn allereerste set ‘Magic: The Gathering’ decks (ik wil het befaamde kaartspel al lang eens uitproberen)
Mijn Deluxe Edition van ‘Bravely Second: End Layer’ mag dan misschien wel aangekomen zijn: ik heb de voorganger – ‘Bravely Default‘ – nog niet uitgespeeld! Schandalig, ik weet het. Dan maar een inhaalbeweging vanavond!
Vandaag hebben wij – met spijt in het hart – afscheid genomen van onze… afwasmachine. De expert zei dat ie niet meer te redden viel. Het ga je goed, Miele! We zullen je missen (vooral omdat er pas binnen 2 weken vervanging komt). *kuch*
Ik ben momenteel ‘De Gave‘ aan het lezen van Mai Jia, volgens de achterflap “een familiegeschiedenis, een coming of age-verhaal, en een diepgaande karakterstudie in één”. En zo voelt het ook: rommelig. Ik weet niet of alle Chinese romans zo’n vreemde opbouw hebben of niet, maar dit is niets voor mij. Misschien is het contrast tussen Oosters en Westers denken toch nog even te groot voor mij. Jammer, maar ja. 
Bron: cobra.canvas.be
Afwas. Afwas. Afwas.
Mijn vriendin ging naar een feestje vandaag. Alleen thuis. Dan maar een blogpost geschreven over cellulite voor de blog van de mama. Ik heb zelf geen cellulite, maar ik weet er nu wel alles over! Alles zeg ik je!
Ik volg enorm veel blogs via Feedly (RSS). Vandaag hield ik eens grote kuis. Ik verwijderde alle inactieve blogs uit m’n lijstje…
Mijn #Feedly eens aan het opschonen… Miljaar er zijn veel mensen gestopt met #bloggen! :-/ — Laurens M (@AGMJbe) March 12, 2016
My. God. Dat waren er veel! Zoveel goede bloggers die er de brui aan hebben gegeven de laatste jaren… Zonde! Volhouden Laurens, volhouden.
Achja. Ik heb zelf ook al vaak geflirt met de gedachte om te stoppen hoor, daar niet van. Het is namelijk bijzonder veel werk voor – in mijn geval – weinig “rendement”. Toch kan ik het niet laten, en wel om deze redenen.
Toen ik – na de grote kuis – mijn raam opende om te crosstrainen werd ik op slag blij. Het voelde als een schitterende (te) vroege lentedag: fris, maar zonnig.
’s Avonds ging ik met m’n broertje uit eten in De Comeet in Lier. Alle restaurants in Lier zaten blijkbaar vol, maar de vriendelijke maître wou ons er nog wel gauw tussenknijpen. Dat onthouden we!
Daarna gingen we lekkere cocktails drinken in aperitiefbar Per Tutti. Loungen like there’s no tomorrow!
Vandaag ging ik nog eens wat bijklussen in restaurant In Den Draaiboom. Lang geleden. Afwas. Niet zo lang geleden.
Blijkbaar was mijn portefeuille tijdens het autorijden uit m’n broekzak geglipt. En dat stelde ik natuurlijk net voor m’n shift vast…
Toch enkele onbehaaglijke uurtjes beleefd, terwijl ik stiekem wist dat ik ‘m echt niet kwijt kon zijn. Maar toch he, toch… * Grmbl*
Jezelf afvragen waarom de opslagruimte van je DigiCorder bijna vol is. Op een mapje met een honderdtal afleveringen van Dagelijkse Kost van je lief stuiten. We hebben een dader, dames en heren!
Het zijn vandaag de Iden van maart. Ongeveer 2000 jaar geleden (44 v.C.) werd Caesar vermoord in de senaat / curia van Rome. Als gewezen latinist denk je daar op 15 maart toch even aan. Nu ja, ik toch. Stom misschien, maar het is zo!
Als je je sportprestaties netjes bijhoudt in een spreadsheet, valt het pas op hoe snel “een dagje skippen” uitmondt in twee weken tammen. Komaan Laurens! Summerproof body en al!
De vriendin verjaart! Ik heb helaas – als werkende mens (slecht excuus, ik weet het) – nog geen cadeautje kunnen kopen, maar we zijn het toch alvast gaan vieren met een etentje bij restaurant Pezo in Lier.
De avond eindigde een beetje in mineur. Mijn vriendin had nog veel school- en verbeterwerk, dus verdween ze naar haar bureau.
Ik haalde wat strijk in terwijl ik naar ‘Something’s Gotta Give‘ keek, een romantische komedie met Jack Nicholson, Diane Keaton en Keanu Reeves. Best een goede film, in vergelijking met andere romantische komedies that is.
Bron: sonypictures.com
Mijn vriendin ging met vriendinnen op stap voor haar verjaardag, dus voor mij werd het een rustig vrijdagje thuis in het gezelschap van mijn tv, computer, Wii U, 3DS en wat boeken…
Vandaag heb ik me echt verveeld, maar echt! En dat voor het eerst sinds lang. Mijn vriendin had veel werk voor school, en ik wist geen blijf met mezelf.
Ik ging dan maar naar de kapper om mezelf bezig te houden, en ik kocht ‘Pokkén Tournament‘, een geslaagde blend van Pokémon en Tekken.
Bron: perfectly-nintendo.com
’s Avonds gingen we langs bij mijn nonkel en tante, maar mijn vriendin ging vroeger naar huis omdat ze nog veel werk had voor school…
Het deed me – stiekem, voor de zoveelste keer eigenlijk – beseffen dat we tegenwoordig eerder naast elkaar leven, eerder ‘broer en zus’ of ‘gewoon vrienden’ dan ‘vriend en vriendin’…
In bed kaartte ik het probleem nog even aan, maar het was eigenlijk te laat om er nog deftig verder op in te gaan…
Ik heb enorm slecht geslapen. Ik voel me slecht. Ronduit miserabel. Een cocktail van pijn, schuldgevoel, twijfel, opluchting, verdriet, nostalgie, (wan)hoop, medelijden, bezorgdheid. Laat mij maar even allemaal met rust…
Vandaag pleegden 3 klootzakken in naam van hun extremistische misinterpretatie van Allah een reeks aanslagen op verschillende locaties in Brussel met tientallen doden en honderden gewonden tot gevolg.
Het duurde even voor ik doorhad dat ze op de radio over de luchthaven van Zaventem spraken. België godverdomme. België. Eikels. Maar laat ons eerlijk zijn: de vraag was niet of er aanslagen zouden plaatsvinden, de vraag was wanneer.
’s Avonds was er een speciale uitzending op Eén met verschillende gasten. Bijzonder knap in elkaar gestoken op zo’n korte tijd. Veel wijze woorden van heel diverse mensen. Ik werd er emotioneel van, maar dat had wellicht ook met de timing te maken…
Geen Temptation Island vanwege nationale rouw. Alle respect daarvoor uiteraard, maar ik kon mijn guilty pleasure anders wel goed gebruiken als excuus om wat breinloos naar de tv te turen.
Vandaag ben ik begonnen aan de boeken van ‘Game of Thrones‘. Eerste halte: ‘A Song of Ice and Fire’. Een bijzonder dik boek dat ik met bijzonder veel plezier uit ga lezen!
Nee serieus, het leest erg vlot tot nu toe, al kan dat natuurlijk ook wel liggen aan het feit dat ik de serie al heb gezien…
Na het werk hielp ik Veronique met het maken van wat tomatensoep. We kwamen tot de conclusie dat ik weldra zelf zal moeten leren koken. In die 6 jaar dat we samen waren *awkwardness* heb ik namelijk amper gekookt.
Voor jullie denken dat ik een paternalistische of seksistische zak ben die van traditionele rollenpatronen houdt: ik woon al 6 jaar samen met een gepassioneerde foodie die niets liever doet dan koken en bloggen over koken. Ik liet haar dan ook braafjes doen in de keuken.
Ze toverde bijna iedere dag een andere fantastische maaltijd op tafel… die ik steeds met veel smaak opat. Verder dan helpen snijden, kaas raspen of croque monsieurs maken reikt mijn kennis dus niet. Achja. *nostalgische zucht*
Avondje alleen. En zo bijzonder veel zin in pita! Jaren geleden. Smaken dat het deed: comfort food. Daarna keek ik naar ‘Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull‘.
Ik heb me helaas voor de tweede keer laten vangen. Het blijft een slechte film, zeker in vergelijking met de eerste drie.
Paaszondag. Mijn eerste familiefeestje zonder Veronique. Ze was wel uitgenodigd en 100% welkom – uiteraard (!) – maar ze vond het een beetje te vroeg en te raar. Heel begrijpelijk.
Gelukkig waren we ook uitgenodigd voor de verjaardag van een schattig baby’tje in de familie. Daar ging zij dan naartoe, zonder mij. Anders had ik me nog slechter gevoeld.
’s Avonds keken ik, Veronique en mijn broer samen naar ‘Inside Out‘, een leuke, grappige en originele animatiefilm van Pixar over de verschillende emoties in het hoofd van een puberende tiener.
Daarna worstelde ik me samen met m’n broer nog door ‘Cinderella‘. Zelden zo’n blah film met zo’n veelbelovende cast gezien. Lichtpuntje: Cate Blanchett en de prachtige outfits die ze draagt in de film.
Tot slot keek ik op m’n eentje nog naar ‘The Artist‘, een film met Jean Dujardin en Bérénice Bejo over de overgang van de stille film naar de “talkies” (how meta is that?). Zeker de moeite, alleen al voor de ontwapenende glimlach van Jean Dujardin.
Heel bijzonder dat de film zelf een stille film is. Er worden slechts enkele woorden in gesproken! Een mooi eerbetoon aan andere tijden met een fijne clue. Niet meer, niet minder.
Bron: Wikipedia
Mijn broer heeft me overhaald om ‘Total War: Shogun 2‘ te kopen. Nuja, veel verkooppraatjes had ik niet nodig…
Daarna begonnen we samen aan de verovering van (nog net) feodaal Japan. Ik ga er niet om liegen: mijn clan kreeg serieus op z’n dak.
Bron: RiotPixels.com
’s Avonds aten we een spaghetti bolognaise in café ’t Kruisken over de Sint-Gummaruskerk in Lier. Die spaghetti werd ooit uitgeroepen tot beste spaghetti van Europa. Flagrant overdreven natuurlijk, maar hij is écht wel lekker. Dat geef ik graag toe.
We sloten de avond af met ‘A Million Ways to Die in the West‘, een Westernkomedie met Seth MacFarlane (tevens de regisseur), Charlize Theron, Amanda Seyfried, Liam Neeson en Neil Patrick Harris.
Best wel geestig. Ik kan dat wel smaken, een film die zichzelf niet al te serieus neemt.
Vanochtend voegde ik met mijn domme slaapkop en met slechts één druk op een wel heel ongelukkig geplaatste knop in de app van LinkedIn een 70-tal contacten toe. Zomaar. Omdat het kan!
Het regende de hele dag acceptaties van verre kennissen en van mensen die ik van haar noch pluimen ken. Joy. Achja, mijn professionele netwerk is er weer wat sterker op geworden!
Ik bedoel: het was allemaal de bedoeling! *kuch*
Veronique schreef vandaag een bijzonder mooie blogpost over onze moeilijke gezamenlijke beslissing om verder te gaan als vrienden. Ik kreeg er een krop van in de keel. Ontroerend mooi en heel – ja – juist verwoord.
Ik had nooit gedacht dat ik eind maart 2016 terug single zou zijn. Het is nog steeds een vreemd en vies woord om in de mond te nemen.
Ik heb maar één grote wens: ik hoop écht uit de grond van mijn hart – ook al beweren velen dat het niet kan – dat we goede vrienden kunnen blijven.
Een relatie is misschien niet meer de beste optie voor ons, maar Vero – mijn “pop” – is en blijft één van mijn lievelingspersonen in de hele wereld. Ze is te mooi om te verliezen.
Leuk artikel?
There's more where that came from. Volg AGMJ via mail en mis niets!
