The Gentle Journal 01/16: over rechtszaken en hoerenleed

De tijd vliegt, en herinneringen zijn vluchtig. Daarom heb ik me voorgenomen een journaal / dagboek / logboek bij te houden: iedere dag een andere gebeurtenis, herinnering, gedachte om te koesteren…

Het mag eender wat zijn, eigenlijk. Grootse dingen, maar ook kleine. Ik pluk de dag. Doen jullie mee?

Beste Gentle Journal, dit beleefde / voelde / dacht ik in januari 2016:

1 januari: the morning after. Meestal een redelijk dooie dag wegens geradbraakt. Dat was ook nu niet anders. Gelukkig was er wel een lichtpuntje.

Mijn nonkel en tante hadden nog een “beetje” kaas over na hun nieuwjaarsfeestje en nodigden de familie uit voor een “bescheiden” kaastafel. Zo werd het prille jaar toch spontaan en gezellig ingezet! Hoezee!

Filmpje gekeken: Ex Machina. Met Alicia Vikander. Fantastisch mooie vrouw. Fantastische actrice. Fantastische cast. Fantastische film.

Jonge programmeur Caleb (Domhnall Gleeson) “wint” een wedstrijd en mag in het buitenverblijf van zijn baas Nathan (Oscar Isaac) – briljante uitvinder van zoekmachine BlueBook – deelnemen aan een experiment met een mooie en intelligente vrouwelijke robot.

Zeer goede film die vragen oproept over artificiële intelligentie (en misschien zelfs over gender issues?). Worden ze onze ondergang, slimme robots? Het zou wel eens goed kunnen…

Bron afbeelding: MoviePulp.be

Vandaag was de eerste en hopelijk laatste keer dat ik moest voorkomen.

Voorkomen? Waarom in ’s hemelsnaam? Zeg dat wel…

Ik heb – uiteraard zonder het zelf te beseffen – een agent die met z’n rug naar me toe stond verkeerd geïnterpreteerd en ik ben tegen 15 km / uur een steeg ingeslagen met m’n wagen terwijl ik eigenlijk nog moest wachten.

2 weken later had ik een pv in de bus. 4de graad. Rechtstreeks ticket naar de politierechtbank in Mechelen. Ugh.

Het oordeel? Schuldig, maar met 1 jaar opschorting. Dus: geen sanctie, geen boete, nog steeds een blanco strafblad ALS ik een jaar braaf ben.

Dat zal natuurlijk niet zo evident zijn met mijn crimineel verleden bestaande uit 2 parkeerboetes… Gigantisch verontwaardigd over heel de situatie.

Het was wel speciaal om verdedigd te worden door een van m’n beste vrienden. Dat geeft toch een extra dimensie aan een vriendschap. *Kuch*

Pfoeh. Eerste werkdag na een tweetal weken verlof: da’s toch even wennen. Gelukkig doe ik m’n job graag en viel het allemaal goed mee. We vliegen er terug in! (Al ga ik de vakantie stiekem nog een beetje blijven missen natuurlijk)

Wat ik mij steeds afvraag: die knop voor voetgangers bij zebrapaden met verkeerslichten… stiekem haalt het toch echt geen h*l uit of je daar nu op drukt of niet, toch?

Ik heb u wel door, overheid: bezigheidstherapie voor de gameboy-generatie. Alles naar de knoppen, ja!

Ik hou van wijn. Van de geur, de smaak, de diversiteit, de vormgeving van de flessen (en zelfs een beetje van het snobisme errond).

Dat wil niet zeggen dat ik een kenner ben hoor, integendeel. Ik ken eigenlijk maar 2 soorten wijn: goede en slechte.

Af en toe koop ik wat wijn in en plaats ik die trots in mijn mini-wijnrekje. En af en toe – als ik er zin in heb – doe ik één van die nieuwe flessen open om de geur en de smaak te verkennen.

Vandaag was het de beurt aan een Valpolicella Superiore van wijndomein Corte Adami (Soave/Verona) uit 2013. De goede soort!

Het gebeurt niet vaak meer dat ik zappend voor tv zit, maar vandaag was het toch van dat. Toevallig was Miss België bezig op Fox (een zender waarvan ik zelfs niet wist dat we die hadden). Een echt guilty pleasure.

Miss België is voor mij eigenlijk een beetje nostalgie. Ik heb destijds veel missen gekroond zien worden bij m’n oma voor tv. Nu kijk ik er een beetje met gemengde gevoelens naar. Het is en blijft een amper verholen seksistische vleeskeuring.

Af en toe krijgen de missen een belachelijke kennisvraag voorgeschoteld in een taal die ze niet meester zijn om de schijn wat hoog te houden, maar laat ons eerlijk zijn: iedereen zit te wachten op die bikini’s.

Terwijl ze halfnaakt op hakken paraderen, vraag ik me af of ik me niet schuldig moet voelen. Maar ik vrees dat die innerlijke strijd bij mannelijke feministen zoals ik toch nog vaak abrupt eindigt met: beeeeeewbs, your argument is invalid! Oh well.

Vandaag stelde mijn babybro voor om te gaan wandelen in Lier, een even droog als geniaal voorstel. Hij had mijn goede voornemen gelezen om zoveel mogelijk bij mijn familie te zijn en wou daar meteen werk van maken. Topkerel.

We kuierden wat door ’t stad en aten een kleinigheidje op de grote markt. Ik kan met weinig mensen zo goed praten als met mijn broer omdat wij een jeugd gedeeld hebben. Van Pokémon over WOI tot de echtscheiding van onze ouders: alles is bespreekbaar. Fijne discussies.

Mijn moeder en mijn vriendin waren naar een congres in Antwerpen. Toen ze terug waren, speelden we samen een spelletje Carcassonne tot mijn stiefvader aankwam. Daarna aten we een hapje bij de Italiaan.

Ik, mijn vriendin en mijn broer hebben mijn moeder en stiefvader voor de verandering eens spontaan getrakteerd. Waarom? Omdat ze ons zoveel geven en zoveel voor ons doen dat ik me daar soms schuldig over voel.

We sloten de dag af met een nieuwe oude traditie. Sinds vorig jaar maken we namelijk terug nieuwjaarsbrieven voor mijn nonkel en tante. Wel koddig hoor, zo 3 twintigers op een rijtje.

Helaas is de gezondheid van de moeder van mijn tante drastisch aan het achteruitgaan. Daarom was mijn brief dit jaar wat somberder:

Nieuwjaarsbrief 2016

De avondschemering van een rijp jaar
stemt harten steeds weemoedig.
Wat vliegt de tijd!
Wat brengt de tijd?

Tranen van geluk?
Tranen van verdriet?
Geen mens die het weet,
slechts één zekerheid:

Leven in liefde,
geeft het leven zin.
Laat ons daarom samen zijn:
Nu, morgen en altijd!

Om samen te lachen,
om samen te huilen,
om geluk en gezelligheid te delen,
en om elkaar te helen.­

Want in de dauw der lieve kleine dingen
vindt het hart een nieuwe ochtend.
Zo trotseren we samen
de onzekere dag.

10 januari, 2016

De moeder van mijn tante is gestorven. Ik kan me zelfs niet inbeelden hoe dat moet voelen.

Veel sterkte, Tía.

Hoe het met mijn sportieve goede voornemens staat? Wel, ik ben rustig begonnen, maar vrij goed bezig:

• Ik heb nu in totaal 13,05 km geroeid gedurende 83 minuten.
• Ik heb in totaal 22,44 km gecrosstraind gedurende 100 minuten.

Daarmee heb ik ongeveer 1532 kcal verbrand (zo’n 14 bananen).

Verder heb ik 135 sit-ups, 315 voorwaartse halterlifts en 315 zijwaartse halterlifts achter de rug. Beter dan niets, right?

Geen internet op het werk vandaag door een algemene storing. Ik kan je verzekeren: dat is redelijk lastig voor een webdesign- en marketingbureau. Dan maar thuis verder gewerkt. Het is eens iets anders!

Was is een bitch. Voor je het goed en wel beseft, zit je met manden vol strijk. Dan maar een strijkavond met een romcom op tv (The Wedding Date). Doorsnee avond, doorsnee film. Die moeten er ook zijn, n’est-ce pas?

Vanavond ging ik – vlak voor sluitingstijd – naar hypermarkt Carrefour voor wat Sushi.

De dame bij de Sushistand ging net opkramen, maar moest al haar proevertjes nog kwijt. Ze heeft me ter plekke bijna een hele rol gevoederd. We waren op slag beste vrienden.

Daarna keek ik naar The Wind Rises, een hele mooie Japanse historische animatiefilm uit 2013, van de hand van Hayao Miyazaki.

Aan mijn Japans avondje kwam een einde met Music and Lyrics. Soms – heel soms – lijkt het wel of enkel romantische komedies met Hugh Grant de moeite zijn.

Mijn ouders hebben vroeger restaurant In Den Draaiboom in Lier uitgebaat. Ik verdien er dan ook al jaren af en toe een centje bij als barman, ober, keukenhulp of afwasser.

Het was lang geleden, maar vanavond heb ik nog eens afgewassen. Altijd fijn om de Draaiboomcrew terug te zien. Verstand op nul en gaan!

Een zondag gewijd aan een bordspelreview? Het kan!

En een beetje strijk hier of daar… En misschien – heel misschien – heb ik uit nostalgie Pokémon 3 nog eens opgezet tijdens het strijken.

Die film had ik met kerst van m’n broer gekregen, for old times’ sake. Me schamen? Die fase ben ik al láng voorbij: white and nerdy, remember?

Miljaar, de winter is in het land. En hoe. Dat ik de ruiten van m’n wagen moest krabben, was zo goed als zeker. Dat ik ze langs binnen moest krabben, was een waarschijnlijke optie.

Maar je wagendeur niet dicht krijgen (niet open: dicht)? That’s a first.

Vree lastig. Je kan niet terug naar huis wandelen want je deur staat open. Je kan niet vertrekken met de wagen want… je deur staat open. Net te laat op het werk. Oeps.

Mja, we zijn toch ook maar gezwicht voor Netflix. Ik zit hier met een fervent seriekijkertje thuis, dusja.

En het vooruitzicht op iets dat min of meer lijkt op Ultra HD doet mijn geeky hartje dan weer sneller slaan enzo.

Iedereen content.

Nog steeds aan het sporten. En nog steeds geen topatleet, maar we blijven strijdvaardig:

• Ik heb nu in totaal 22,85 km geroeid gedurende 143 minuten.
• Ik heb in totaal 36,21 km gecrosstraind gedurende 160 minuten.

Daarmee heb ik ongeveer 2564 kcal verbrand (zo’n 23 bananen).

Verder heb ik 195 sit-ups, 450 voorwaartse halterlifts en 450 zijwaartse halterlifts achter de rug.

Momenteel ben ik op het werk bezig aan een blogpost over het belang van e-mailmarketing en mailinglijsten.

Thuis heb ik de theorie maar ineens omgezet in praktijk. Ik heb de nieuwsbrief van AGMJ op punt gesteld en die van Slim Concept (het aflslankcentrum van mijn moeder).

Hopelijk schrijven veel mensen zich in!

Normaal ging mijn moeder naar toneel vandaag, maar ze moest – onverwacht – babysitten op de kleinste telgen van de familie. Ze vroeg of ik en mijn broer in haar plaats wilden gaan.

Het stuk heette “Hoerenleed”. Jep, “hoerenleed”. Ik dacht dat mijn liefde voor dames in jarretelles onvoorwaardelijk was, maar vandaag is die liefde toch een beetje ingedijkt. I’ve seen things…

*Pinkt een traantje weg*

Vandaag waren we – via mijn werk – uitgenodigd op de nieuwjaarsreceptie van Pauwels Consulting in Brussel, thema cabaret. Terug naar de roaring twenties!

Ah, de twenties, misschien wel de mooiste kledingperiode uit de modegeschiedenis. Gelukkig hielden veel dames zich aan het thema. Fantastisch sfeertje!

De locatie was zalig. Het eten was zalig. De cocktails waren zalig. De vintage acts waren zalig. De muziek was zalig. Topavondje!

Wel een beetje verkeerd gereden tijdens de terugreis. Bijna op de Kiss & Ride in Zaventem beland. En dat als bob… Misschien toch de gps maar eens updaten.

Pfjieuw, ontregeld zondagje. Dat vraagt om een huispak gecombineerd met een Nintendo 3DS en wat getam!

Tegen de avond kregen we een uitnodiging van mijn nonkel en tante om een hapje te komen eten samen met de rest van de familie. Wat brood, wat kaas, wat beleg, wat salades, wat koffie: wat heeft een mens nog meer nodig?

We bespraken ook de uitstapjes die we dit jaar samen gaan maken. Next up: weekendje Amsterdam!

Eindelijk een boek opengeslagen dat al veel te lang stof ligt te vangen in mijn boekenkast: The Dynamics of Fashion van Elaine Stone. Eigenlijk is het een soort basishandboek voor modestudenten: superinteressant!

Meteen al iets bijgeleerd: wat zijn bijvoorbeeld de 4 basiscomponenten van modeontwerp? Silhouet, detail, textuur en kleur.

OMG OMG OMG: op 4 maart komt er een HD remake voor de Wii U uit van The Legend of Zelda: Twilight Princess! Met Amiibo en al!

Voor diegenen die het niet weten: The Legend of Zelda is zowat mijn lievelingsreeks aller tijden. Twilight Princess werd in 2006 uitgegeven voor de Nintendo GameCube en voor de Nintendo Wii. Miljaar wat vliegt de tijd!

Pure nostalgie dus. Ik kijk er al naar uit!

Blijkbaar zuipt Netflix op Ultra HD nogal veel internetvolume. Ja lap. Ik was er al wat bang voor, maar het is gebeurd: we hebben onze downloadlimiet bereikt. *dramatisch deuntje*

Wat dat wil zeggen? Voor de rest van de maand pokketraag internet. Ik geef het niet graag toe, maar soms heeft internet veel weg van zuurstof. Help! Ik. Stik.

6 jaar samen met Veronique! Ze houdt het goed vol bij mij moet ik zeggen. Een bewonderenswaardig uithoudingsvermogen, me dunkt!

Niet echt iets speciaals gepland. Zo gaat dat na 6 jaar, I guess. En op een werkdag. En op een weekdag. En met weinig tijd. Ah well.

Ik zie haar nog steeds graag, misschien is dat wel het belangrijkste…

Ik wou vandaag allerlei dingen doen na het werk, maar uiteindelijk deed ik maar 1 ding: Bravely Default spelen op mijn Nintendo 3DS. Fuck it, it’s friday!  

Uren dool ik rond in Luxendarc met 4 moedige compagnons om de wereld van de ondergang te redden. Jep, stiekem ben ik een held.

Jongens, jongens: wat een heerlijk spel! Ik hou van de muziek, van het verhaal, van de personages, van het spelmechanisme, van de vormgeving… Ik kan zo nog wel even doorgaan. Kortom: aanradertje!

Bron afbeelding: BravelyDefault.nintendo.com

Ik help mijn moeder af en toe wat met de content marketing van haar zaak, Slim Concept. Lees: ik blog voor haar en onderhoud haar website.

Vandaag stond er een fotoshoot op de planning. Eén van mijn moeders klanten is 23 kg afgevallen. Om dat te vieren, nodigden we haar uit voor een leuk interview en een leuke fotosessie.

Binnenkort voeg ik alles dan samen in één blogpost. Zo’n succesverhaal is natuurlijk erg goede reclame!

Na de fotoshoot ging ik samen met mijn vriendin inkopen doen, en ’s avonds repte ik me naar restaurant In Den Draaiboom om een centje bij te verdienen. Gevuld dagje!

Weer een rustig blogdagje achter de rug. Mijn broer kwam ook op bezoek om wat te werken voor school (hij is leerkracht en werkt ook nog aan een doctoraat).

’s Avonds aten we een lekker frietje. Voor mij standaard een kleintje met stoofvleessaus en mayonaise, een curryworst special en een berenpoot special. Gezond is het niet, but fuck that!

Na ons frietje kregen we nog even bezoek van mijn nonkel en tante. Dan nog maar een fles wijn ontkurkt. Je bent een Bourgondiër of je bent het niet he!

Januari, jij was best OK!