The Gentle Journal 05/22: over wondroos, crypto crashes en subtropische trips

De tijd vliegt, en herinneringen zijn vluchtig. Daarom heb ik me voorgenomen een journaal / dagboek / logboek bij te houden: iedere dag een andere gebeurtenis, herinnering, gedachte om te koesteren…

Het mag eender wat zijn, eigenlijk. Grootse dingen, maar ook kleine. Ik pluk de dag. Doen jullie mee?

Beste Gentle Journal, dit beleefde / voelde / dacht ik in

Etentjes houden? Dat vind ik altijd bij-zon-der fijn. Als ik maar kan tafelen. Maarrr… Als één van de gasten een sterrenzaak op haar cv heeft staan, dan is het toch bang in de potten roeren hoor. En Elisabeth, vriendin van Davy (één van mijn liefs BFFs)? Die heeft zo’n cv.

Onder het motto ‘Never change a winning team.’ maakte ik deze beproefde courgettesoep met tijm als voorgerecht en deze zalm met dukkah en munterwtenpuree als hoofdgerecht. En ja hoor: schot in de roos!

Als nagerecht kochten we speciale kaasjes bij ‘Harvey and Hayes‘ in Lier, een koddige Ierse delicatessenzaak. Enerzijds omdat we Elisabeth geen desserts durfden voorschotelen (haar specialiteit), anderzijds omdat ze sinds kort prachtige kaasplanken serveert in bijberoep.

(En misschien ook wel een klein beetje omdat ik zelf verzot ben op kaas, ahum.)

Daarna was het tijd voor wat fun and games. En opnieuw serveerden we een winning team, maar dit keer bordspellen: Wild Space en Silver Amulet. Twee toppers die niemand kent, maar iedereen leuk vindt!

Geslaagd avondje dus.

Mijn moeder vroeg me om een vriendin van haar “in nood” wat online marketingadvies te geven, en als Digital Marketeer ken ik daar toevallig wel één en ander van.

Ik bekeek haar website en sociale media en noteerde wat werkpuntjes, die ik ’s avonds uitgebreid met haar besprak. Ze vond het héél interessant, en binnen twee weken gaan we nog eens kijken hoe ze het er al vanaf heeft gebracht met m’n tips. Benieuwd!

(Heel veel succes Viviane!)

Hallo groep. Mijn naam is Laurens en ik heb meer dan 120 bordspellen. There, I said it. Of ik die spellen allemaal al gespeeld heb zegt u? Jep, op een paar na. Bedankt, pandemie en lockdowns!

Eentje dat we nog niet gespeeld hadden was ‘Viticulture’ van Stonemaier Games. Een bijzonder mooi spel over… wijnbouw! In feite ben je een wijnboer en moeten jij en je medespelers wijn telen en wijn maken om zo punten en geld te verdienen.

Leuke eerste indruk, smaakt naar meer!

Lentesolden bij Nintendo. Ja lap. Uiteraard scoorde ik wat nieuwe games voor een paar euro, waaronder Bad North. Briljant in z’n eenvoud en bijzonder verslavend.

Bad North is een schattig minimalistisch – maar tegelijkertijd ook genadeloos – tactisch spelletje waarin je telkens opnieuw één van je idyllische eilandjes verdedigt tegen een horde vikings.

De vikinginvasie is echter niet te stoppen. Je brengt je volk dan ook langzaam maar zeker in veiligheid door al vluchtend te eilandhoppen.

Terwijl je hopt verdien je geld, lijf je nieuwe aanvoerders in en rust je hen uit met skills en betere wapens. Ieder eilandje is anders en uniek, dus ieder eiland vergt een andere tactiek om te overleven.

Als doorgewinterde koppigaard probeer ik het spel uiteraard in hard mode uit te spelen zonder herkansingen. Pittig!

Vandaag zag ik op Insta volgende vraag/meme passeren. Als iemand met fake boobs sterft en begraven wordt, blijft er dan lang na haar dood enkel een skelet over met twee grote – euhm – erfenissen? Het antwoord?

Yup. Ik geef het maar mee. Superbelangrijke info enzo. Gotta love the internet.

Vandaag vertrokken ik, m’n vriendin, m’n ouders, m’n broer en – euhm – stiefnichtje (?) Lucía naar de ‘I love Japan’ expo in Luik. Ik ben al jaaaaaaaaren gefascineerd door Japan en dit was een héél leuke intro: van gastronomie tot religie.

De expo sluit ook af met een leuke portie manga, video games, karaoke en populaire cultuur. Gesmaakt door jong en oud! Volgende grote reis? Japan graag!

Daarna gingen we nog even op verkenning in het charmante (voor de verandering) zonovergoten centrum van Luik. De stad heeft blijkbaar een héél hip kantje dat ons aangenaam verraste.

Topdagje!

Gisterenavond – na ons tripje Luik – begon mijn rechter elleboog snel héél stevig te zwellen. Best pijnlijk ook. Ik had een wondje op mijn elleboog, dus ik dacht aan een lichte ontsteking die wel zou overwaaien…

Toen ik vanochtend wakker werd, was de pijn echter buiten proportie. Top 3 pijnen die ik al heb mogen meemaken. Ik kon m’n rode gloeiende arm amper bewegen zonder een stevige dosis auch. Bovendien leek het wel alsof m’n elleboog ging barsten. Zo strak stond m’n huid.

Verder was ik misselijk van de pijn, koortsig en had ik hoofdpijn. Nog nooit meegemaakt. Maar wat doe je met zoiets op een zondag? Gelukkig heb ik via m’n werk een ‘well-being super app‘: Alan (bedankt QbD Group!). Daarmee kan je 24/7 advies inwinnen bij een dokter.

Toen ik ’s morgens een bericht stuurde via die app, had ik binnen het half uur antwoord. De dokter raadde me aan ASAP naar een wachtpost te gaan voor een medische consultatie en gaf me een telefoonnummer om het meteen te regelen. Handig!

Tegen 14.50 uur kwamen ik en m’n vriendin te voet aan bij de wachtpost in Lier. Het werd al snel duidelijk dat de situatie véél ernstiger was dan ik dacht.

Blijkbaar had ik ‘wondroos‘ of ‘erysipelas‘: een onderhuidse bacteriële infectie van de diepere lagen van de huid door een wondje. Als je zoiets niet tijdig behandelt met antibiotica kan je al snel in het ziekenhuis belanden met een bloedvergiftiging.

Heel soms is het zelfs dodelijk. (Flans ik er even bij voor dramatisch effect.) Oh en zoek er maar geen foto’s van op. Cannot be unseen darlings.

De dokter was – terecht – bezorgd, maar zei dat ik er nog op tijd bij was. Ze schreef me pijnstillers en antibiotica voor en kon niet genoeg benadrukken dat ik 3 dagen moet rusten. Daarna repten we ons te voet verder naar de apotheek van wacht.

Ik slikte beide paardenmiddelen en flanste me op de zetel. Laurens out.

Out, maar ontzettend dankbaar dat ik in een land leef waar ik op een zondag met een ernstige aandoening voor geen geld op een paar uur geholpen ben door topvakmensen na handige info via een app van m’n werkgever.

Leve België!

Maandag. Ik voel me schuldig omdat ik ziek thuis niets nada noppes aan het doen ben. Er stond op het werk net een grote launch op de planning waar ons team héél veel tijd en moeite in heeft gestoken.

Niet dat ik kan werken… M’n arm lijkt die van Popeye wel, maar dan roder en minder gezond. (Meer spinazie dan arm eigenlijk, of zoiets.)

Op m’n arm steunen is nog te pijnlijk. De medicatie doet wonderen, maar blijkbaar zal die infectie eerst nog zo’n drietal dagen uitbreiden om dan koppig te verdwijnen.

Ik ben me plots ook heel bewust van het nut van m’n rechterarm. Stom he. Hoe graag ik m’n linkerarm ook zie, ’t is een kneusje in vergelijking. Gelukkig kan ie wel nog net een e-reader vasthouden en kan ik bladeren met m’n neus.

Ik heb de stomme fout gemaakt om te lang te veel tijd te investeren in een boek dat me niet weet te boeien. Ik dacht “ik lees eens een romcom” – ‘The Lonely Hearts Hotel‘ – maar in het vervolg moet ik de achterflap wat beter lezen…

Dit boek gaat namelijk over kinderverkrachting, prostitutie, drugs, geweld – noem maar op – en het speelt zich af tijdens de Grote Depressie in Montreal. Misleidende titel en cover, dames en heren.

Soit, ik wil het zo snel mogelijk uit hebben zodat ik er niet voor niets al te veel levenskwaliteit in heb gestoken. Dat is m’n doel voor vandaag, zodat ik eindelijk iets beter kan lezen en m’n reading challenge op Goodreads kan halen. (Voeg me gerust toe, by the way!)

M’n moeder heeft de smaak van bakken te pakken. Momenteel volgt ze een module ‘Bladerdeeg‘ bij PIVA in Antwerpen. En iedere dinsdag na de les brengt ze wat lekkers langs. Mij hoor je niet klagen!

“Bladerdeeg?”, hoor ik je denken. Yup. Bladerdeeg. Je zou er eigenlijk van verschieten hoe veelzijdig dat goedje is: van vol-au-vent tot koffiekoek. Deze week op de planning? Appelstrudel. Nom!

The Lonely Hearts Hotel is uit. Thank god.  Ik kreeg er bijna zelf een Grote Depressie van. Capital G. Ik heb m’n volgende boek schaamteloos gekozen op basis van z’n Goodreads score én z’n lengte (kort).

’t Is een moderne klassieker geworden: ‘The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy‘ Ik ben nog niet ver, maar wat een absurde komische verademing so far. Doet nog wel eens deugd, zo doorlezen.

Ik had mezelf dit jaar voorgenomen om eens wat te experimenteren met cryptomunten. Gewoon, voor de leut. Beetje zoals meedoen met de loterij. Véél risico en al, I know.

Uiteraard plan ik zoiets in een jaar waarin kameraad Poetin een invasie in Oekraïne plant (eerste klap) en in een jaar waarin cryptomunten Terra/Luna crashen en (het vertrouwen in) de markt naar een dieptepunt sleuren (genadeklap).

Om je een idee te geven: op 1 mei was 1 Luna nog zo’n €80 waard, vandaag is diezelfde Luna nog zo’n, €0.01 waard. Als al je eieren in die mand lagen, dan hou je nu niet veel ei meer over…

Gelukkig doet het niet zo’n pijn in m’n portefeuille, want regel één is natuurlijk om er alleen geld in te stoppen dat je kan missen. Helaas zijn er ook mensen die héél hun hebben en houden in Luna hadden geïnvesteerd.

Die mensen hebben hun kapitaal zien verdampen. Mooie waarschuwing, dat wel. Al hoop ik toch stiekem dat de markt op termijn netjes herstelt.

Maar als je het nieuws leest, dan vliegen termen als “inflatie”, “bear market“, “beurzen kleuren dieprood” en “recessie” je om de oren. Eerst COVID-19, dan randje WOIII… wanneer komen de aliens ook alweer?

Zei ik aliens? Ik bedoelde apenpokken. Die zijn namelijk heel Europa aan het circuleren nu blijkbaar. Eén van de landen waar enkele gevallen zijn vastgesteld? Portugal. Onze volgende reisbestemming? Madeira (Portugal).

Als ik mag kiezen? Liever geen ‘Pandemic: The Sequel‘. Als ik mag kiezen he… Want de eerste film? Die heb ik ook niet mogen kiezen. Ah well, niet panikeren, afwachten…

Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Een kleine maand op een wrattenpad lijken… ’t Kan er nog wel bij…

Dagje Antwerpen op de planning. Wat shoppen, wat eten (Le Pain Quotidien), wat dralen.

Mijn voornaamste missie was smartwatches en fitness trackers ‘passen’ en vergelijken.

Hoe graag ik ook online shop, zo’n ding moet je toch altijd eerst even om de pols zien. Verschillende modellen gepast, maar ik ben er helaas nog niet uit. (Uiteraard ook eerst uuuuuren online research gedaan. Zo ben ik.)

Véro had ’s avonds een etentje met collega’s bij ‘Spritz’ in Antwerpen (waar ze trouwens lyrisch over is), dus ik kocht mezelf een poké bowl en repte me naar huis om nog wat te bloggen.

Er staat weer een stevige publicatie op de planning: ‘30 reisspelletjes voor een topvakantie: snel, compact én leuk!‘ Waarom ook alweer 30, Laurens? Al-tijd te veel hooi op die vork!

Mijn voornaamste manier om te socializen met m’n broer, m’n neef en m’n vrienden is eigenlijk via board game nights, en daar stak corona de laatste maa… – euhm – jaren een serieus stokje voor.

We slagen er nog niet echt in om ons meet-up ritme van voor de pandemie terug aan te houden, maar nu was het écht wel té lang geleden. Vandaag hebben we dan ook een hele dag board games gespeeld.

’s Avonds gingen we met z’n allen eten in ’t Kruisken in Lier, befaamd om z’n spaghetti. Smaakt altijd! Daarna ging m’n neef nog even terug mee om de dag in schoonheid af te sluiten met onder meer ‘Parijs‘ en ‘Conspiracy: Abyss Universe‘.

Nadat m’n neef vertrokken was, deden ik en m’n vriendin nog een laatavondwandeling. De temperatuur was nog zalig buiten. Summer, is that you?

Toch wel echt een beetje verslaafd aan Bad North. Gek hoe je beter wordt in dingen door duust keer te falen en volhardend opnieuw te proberen. Ik ben op dat vlak ook wel écht een koppigaard. En ik krijg ook gewoon wel graag ‘op m’n doos‘. Beetje uitdaging is altijd leuk, toch?

Op het vlak van koken zijn we zo heel even wat inspiratieloos. We hebben een aantal vaste steengoede recepten, maar verandering van spijs doet eten he. Wat doe jij in zo’n geval? Tips of suggesties? Altijd welkom.

Vandaag voor het eerst sinds lang nog eens een keertje gaan zwemmen wegens ’te vatsig aan het worden voor woorden’. Het voelde een beetje als:

Maar nadat we onze koudwatervrees overwonnen en een vijftigtal baantjes zwommen, voelden we ons heerlijk vermoeid.

Weet je nog? Elisabeth en Davy van 1 mei hierboven? Wel, naast kaasplanken wil Elisabeth deze zomer ook wat experimenteren met BBQ- en andere pakketten. Ze vroeg of wij proefkonijn wilden zijn. En als ik nu één type konijn ben, dan is het wel een proefkonijn.

Elisabeth toverde enkele heerlijke schotels op tafel terwijl Davy zich ontfermde over de BBQ. Ik at groenten die ik nog nooit gegeten heb. IJspegels bijvoorbeeld, familie van de radijs. En zo’n nieuwigheden ontdekken vind ik écht fantastisch.

Toen een food coma nabij was, sloten we de avond af met wat bordspelletjes. In bed dacht ik na over de gevolgen van mijn daden. M’n nachtkastje begon nog nét niet in een baan rond mij te zweven.

Last minute beslisten we vandaag om toch nog een keertje te gaan zwemmen. Toen we één minuut na sluitingstijd (van de kassa) voor de kassa van het zwembad stonden, was de bediende die gepakt en gezakt klaarstond om naar huis te vertrekken not amused.

Lang verhaal kort: aangezien we al gereserveerd hadden en de kassacomputer al afgesloten was, mochten we basically gratis binnen.

Normaal krijgen baantjeszwemmers altijd een fluo armbandje om hun bewegingsvrijheid tot de baantjes te beperken, maar dat was dus nu niet het geval…

Dan maar héél het zwembad getest. Als kleine kinderen slash outlaws dolblij de water- en glijbanen verkend, al gingen we moeizamer door de bochten dan vroeger. Minder bendy, I guess.

Tot slot toch maar wat baantjes getrokken. The full experience dus!

Vandaag gingen we eerst even op babybezoek om nieuwkomer Lewis-James voor het eerst te begroeten. Een bijzonder brave bébé.

Daarna zakten we af naar een meubelwinkel waar de ouders van Véro op zoek waren naar een nieuwe eettafel en stoelen. Véronique liet de inner interior designer in zich los en het was zo gepiept.

Bekomen deden we op het zonnige terras van Bar Muza met een citroen-basilicum mocktail tot het tijd was om… wel, te dineren. Ribbetjes voor mij. Lang geleden!

Voldaan zakten we onderuit in de zetel om onze nieuwe verslaving te bingen: The Wheel of Time!

Het was lang geleden dat we met de hele familie nog eens een BBQ deden, maar vandaag was het zover. Heerlijk weer. Lekker eten. Gezellig bijkletsen. Af en toe wat voetballen met de allerkleinsten. Meer moet dat niet zijn, toch?

Begin nooit – nooit zeg ik je! – aan een trilogie waarvan het laatste deel nog niet geschreven is. ‘The Name of the Wind?’ ‘The Wise Man’s Fear?’ Twee van de beste boeken die ik al gelezen heb.

Maar waar blijft deel drie, Patrick? (Rothfuss, by the way.) Wij – de fans – wachten er al jaren op! (Deel twee werd in 2012 gepubliceerd). Sadist! (Grapje he, Patrick!)

All jokes aside: ik ontdekte vandaag dat de release van deel drie officieel bevestigd is voor juli. Spontaan kippenvel, jongens en meisjes, maar we blijven sceptisch.

Eerst zien, dan geloven. (Maar ook wel: OOOOOMAGAAAAWD eindelijk!)

Aaaaah, pre-vakantiestress. Ken je dat? Dat is uitkijken naar je volgende vakantie en tegelijkertijd stressen dat het met zo’n rotvaart dichterbij komt, terwijl er nog allerlei zaken op het werk moeten worden afgerond.

1 jaar in dienst als Content & Communication Specialist bij QbD in Wilrijk. Wat vliegt die tijd zeg. Nog geen seconde spijt van gehad trouwens! Heel veel zaken gerealiseerd als team, en daar ook bergen waardering voor gekregen. Altijd fijn!

Sindsdien ook twee sympathieke nieuwe collega’s in het marketingteam mogen verwelkomen: Laura en Indra. Vandaag waren we trouwens voor het eerst met z’n allen op kantoor. Gezellig!

Kers op de taart? Morgen 10 dagen verlof! Destination? Madeira! Omdat we daar wel wat willen wandelen, nam ik me voor om – na weken research – toch de fitness tracker te kopen die ik voor ogen had: de ‘Garmin Venu 2‘.

Na het werk trok ik daarom “even” naar de Coolblue-winkel in Wilrijk. Normaal gezien moet je daar altijd een ticketje nemen om verder geholpen te worden, maar hun ticketsysteem lag plat. Pure mayhem.

Zo’n situaties halen altijd het beste in de mens naar boven. Er ontstond al snel sociale onrust tussen de ‘haves’ en de ‘have nots’: de mensen mét en de mensen zonder ticketje.

Na nét iets te veel leed(vermaak) besloot ik een nieuwe subcultuur op te richten: de ‘fuck you alls‘. Ik stak de Boomsesteenweg over naar de Mediamarkt, werd daar meteen vriendelijk geholpen, en was in een wip buiten. Zonder ticket. Mét buit.

Hoe top ik Coolblue ook vind als bedrijf. Gewoon een winkel binnenwandelen, pakken wat je nodig hebt en het weer afbollen? Het heeft ook iets.

Dagje verlof ingepland om rustig alle reiskoffers in te pakken. Geen rush rush deze keer. Zalig.

Madeira stond eigenlijk totaal niet op onze radar. Rond de krokusperiode hadden we allebei zin in zon en vakantie, maar het was nergens écht goed weer. Dan maar in België gebleven…

Maarrr… Tijdens het zoeken kwamen er wel wat nieuwe bestemmingen op ons pad: Madeira, de Azoren, Sardinië…

Omdat autoreizen in tijden van astronomische benzineprijzen wat tegenvalt – en een roadtrip best intensief is – kozen we voor Madeira: “het bloemeneiland“.

Benieuwd!

Het is zover! Koffer ingepakt. Duust keer checken of alle lichten uit zijn, ramen gesloten zijn, diepvriezen en ijskasten dicht zijn, paspoorten mee zijn. (Ik ben wél normaal…)

Trein op. Brussels Airport binnen. Vliegtuig op. Lisbon Airport binnen. 3 uurtjes wachten. Vliegtuig op. Madeira binnen. En dan nu: inchecken en genieten!

Starten doen we met een pastaatjen met kreeft en een flesje witte wijn, gevolgd door een kaasbordje geserveerd met voldoening. Daarna kaars uit en bedtijd.

Ik heb ZOT veel gelezen vandaag trouwens. Voor mijn doen toch. ‘The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy‘ uitgelezen. Leutig! ‘The Alchemist‘ uitgelezen. Mooi! (Een boek dat voelt als een warm dekentje.) Begonnen in ‘When Breath Becomes Air‘. Benieuwd!

We verblijven in Funchal: de hoofdstad van Madeira. Tijd om de city een beetje te verkennen! Het weer is niet top – beetje bewolkt – maar het regent niet + aangenaam temperatuurtje. Meer moet dat voorlopig niet zijn.

Eerste indruk? Propere stad. Véél bloemen (’t is bloemenfestival). Véél toeristen. Véél animo. Enkele mooie pleintjes en boulevards gepasseerd, maar nog niet écht omver geblazen.

Hoogtepunt van de dag? De lunch en het diner!

Bewolkt. Bummer. We durfden dan ook nog niet echt de woeste natuur induiken. Dan maar Funchal en omgeving wat verder verkennen, op een Hop-on Hop-off bus. Chillen tussen de Benidorm bastards.

Eerste stop buiten Funchal? Câmara de Lobos. Een vissersdorpje waar Winston Churchill ooit kwam schilderen. Niet echt de moeite. Beetje een tourist trap.

Next stop? ‘Cabo Girão’. Een populaire skywalk 580 m boven de grond. Mooi uitzicht op Funchal, maar te toeristisch. So far zijn we nog niet echt verliefd op Madeira.

Toeristen en bananen zover het oog reikt. Heuvels vol huizen. Waar is de ongerepte natuur? (Spoiler alert: die gaat ons gelukkig wél omver blazen.)

Durf ik het zeggen? Yup. Beetje een dagje in mineur. Hebben we de verkeerde trip geboekt? (Spoiler alert: nope!)

Kom. We gaan dat tij hier keren.

Vanuit hartje Funchal loopt er een kabelbaan naar ‘Monte Palace Tropical Garden‘: een tropische tuin van 70.000 m² bestaande uit meerdere niveaus. Vol goede moed gleden we de bergen in.

De tuin was prachtig. (Thank god.) Maar écht! Een welkome verademing. We bewonderden de bloemen en planten en aten er een yummy lunch met een yummy koffie op een mooi terras.

Tijdens ons bezoek aan de tuin zagen we in de verte – wel, gondeliers – die met mensen in rieten manden (een soort straatslede) naar beneden gleden.

Aan het einde van de 19e eeuw dé ideale manier voor lokale wijnboeren om hun druiven snel beneden te krijgen. De dag van vandaag een populaire toeristische attractie. Komisch zicht. Nog nooit zoiets gezien.

Wij daalden echter op eigen houtje af. Via de ‘Levada do Bom Sucesso‘. Levada’s zijn iets heel typisch voor Madeira. In feite zijn het irrigatiekanalen die water uit de bergen naar de lokale boeren brengen. En naast sommige levada’s kan je mooi wandelen…

Deze afdaling was mooi maar bijzonder pittig. Knieën klaagden. Spieren kreunden. Calorieën sneuvelden (hoop ik). Maar we geraakten beneden!

’s Avonds ontdekten we een leuke food hall in de buurt van ons hotel en aten we een plateau heerlijke, welverdiende sushi! De vakantie is nu écht begonnen…

Omdat we half kreupel opstonden na de levada van gisteren, ging ik op zoek naar een nieuwe levada die én mooi én makkelijk was. Gelukkig zijn die er ook. De keuze viel op de ‘Levada do Rei‘.

We namen de taxi tot aan de ‘Quinta Levada do Rei‘ (het startpunt), sloegen daar wat water, lokale broodjes en cake in – en gingen op pad.

De taxichauffeur – een gezellige local van 65 –  stelde voor om te wachten tot we terug waren voor de prijs van de heen- en terugrit. Volgens hem waren er namelijk geen bussen of taxi’s terug. (En dat bleek ook.)

Hij verzekerde ons dat we rustig onze tijd mochten nemen… Vonden we toen wat vreemd, maar blijkbaar is dat niet ongewoon op Madeira.

De levada stelde niet teleur: een bij momenten drassige, maar mooie én vlakke wandeling tot diep in de mistige bergen. Het eindpunt was een waterval, de bron van de levada.

Voldaan zette ik m’n zware fotorugzak (8 à 10 kg) op de grond om m’n camera te nemen. Toen ik voorover boog, schoot er plots iets in m’n onderrug, met een pijnlijke uitstraling over héél m’n been. Toptiming.

Na bijna een jaar zonder herniakwalen – yup, jongbejaard – was de herinnering aan de infiltraties / spuiten in m’n rug weer brandend actueel. Ik was toch wel even wat angstig aan het balen, maar ik probeerde er het beste van te maken.

Ik wou al lang een specifiek soort watervalshot nemen, en die rugpijn ging mij nu niet tegenhouden… Het had weinig zin om daar in het midden van de brousse wat te staan piekeren, dus deed ik dat maar niet.

We geraakten vlotjes terug. En de taxichauffeur had inderdaad een drietal uur op ons gewacht. We maakten ons zorgen over onze modderschoenen, maar hij had al netjes krantenpapier in z’n wagen gelegd.

Even nadat we vertrokken, gaf hij ons ook een cadeautje in de wagen: een ijskastmagneet met daarop de typische huisjes van Santana, een dorpje in de buurt.

Aangekomen bij het hotel gaf hij ons z’n kaartje, en wij hem een rijkelijke fooi. Little did we know dat deze aimabele attente man – Rodriguez – onze beste vriend en gids op Madeira zou worden…

En de échte hoogtepunten van de reis? Die moesten nog komen…