The Gentle Journal 05/21: over coronakilo’s, schattenjachten en Eurosong

De tijd vliegt, en herinneringen zijn vluchtig. Daarom heb ik me voorgenomen een journaal / dagboek / logboek bij te houden: iedere dag een andere gebeurtenis, herinnering, gedachte om te koesteren…

Het mag eender wat zijn, eigenlijk. Grootse dingen, maar ook kleine. Ik pluk de dag. Doen jullie mee?

Beste Gentle Journal, dit beleefde / voelde / dacht ik in

Als je dit leest, hebben ik en mijn vriendin COVID-19 overleefd (for now). Na een drie- à viertal weken uitzieken zijn we er gelukkig – stilaan – bovenop. Humor intact.

Het is een gevaarlijk iets, dat coronavirus. Het sluipt je leven binnen als een valling, een griepje of een koortsige avond, tot je uiteindelijk de optelsom maakt, atypische ademhalings-, geurzin- of smaakzinproblemen krijgt en beseft dat er meer aan de hand is.

Dan maar een zelftest? Dan maar een zelftest. Zo’n zelftest gaan halen bij de apotheek voelt trouwens aan als een pakje condooms gaan kopen of moeten toegeven dat je een soa hebt. “Doe maar twee zelftests”, mompel je dan. De apotheker zelf maakt er al niet veel meer van.

En dan zie je plots – na wat gedab in je neus (en nee, da’s écht zo erg niet mensen) – een positief resultaat. Een jaar isolatie, vrienden en familie missen, horeca laten, handen ontsmetten, maskers dragen, avondklokken respecteren, niet of alleen winkelen, thuis werken… voor NIETS.

Geloof me, dat komt even binnen. Het voelt oneerlijk, het voelt als falen, het voelt als een straf, maar het is nu zo… Weet je wat erger is? Op intensive care terechtkomen, vrienden of familie verliezen of sterven aan corona. Alles is relatief.

But it’s not all bad… Tijdens een pandemie renoveren? Het kan! Tijdens een pandemie een leuke nieuwe professionele uitdaging vinden? Het kan! Tussen twee lockdowns door “een nief lief opscharen”? Het kan! Zelfs dan draait de wereld door.

Dit weekend hebben ik en m’n vriendin – Véronique, ‘Véro’ voor de vrienden – haar spullen volledig naar Lier verhuisd. Of hoe “enkele weken samen lockdownen” wat uit de hand kan lopen. Oeps. Gek hoe de dingen soms lopen, toch?

Nog gekker hoe wij al maanden (sinds november ergens) 24/7 jolig samen wonen, werken, leven als een doorgewinterd bejaard koppel, maar dan mét liefdesbubbel en zonder artritis, valse tanden en pampers voor volwassenen.

Als je samen meer dan 40 verschillende bordspellen kunt spelen zonder kleerscheuren, dan wil dat al iets zeggen, toch?

Movie night met de GF is altijd wat schipperen, zoeken naar overlapping in ons venndiagram. Ik hou vooral van scifi, kostuumdrama’s, documentaires over geschiedenis, wetenschap en natuur… en een kwalitatieve selectie reality rommel (denk: ‘Ex On The Beach‘ en ‘Temptation Island‘).

Zij houdt eerder van thrillers, detectives, horror, documentaires over recente geschiedenis en maatschappelijke thema’s… en reality tv met een positieve insteek (lees: ‘Blind Getrouwd‘ en ‘First Dates‘).

De meest voor de hand liggende common grounds – denk ik – zijn fantasy, romantische films en romcoms. Vanavond is het ondenkbare gebeurd. Véronique zag het plots – na maanden staalharde veto (cause scifi) – zitten om samen naar ‘Passengers‘ te kijken (cause romance). Het was eigenlijk al een running joke geworden.

Binnen de 3 minuten stond hij op uiteraard. Iets met ijzer en smeden als het heet is. De clue van het verhaal? Ze vond ‘m goed! Op zoek naar een onderhoudende – bij momenten spannende – romance in een scifi setting met een straffe cast en enkele stevige morele dilemma’s? All aboard the Starship Avalon!

Ik denk dat iedereen het belang van (t)huis en hof dubbel en dik heeft leren waarderen tijdens de coronacrisis. Da’s hier niet anders. Missie van de dag? De koer opfleuren!

Tegen de avond trokken we naar een plantencentrum, sloegen we een voorraad kruiden, bloemen en eucalyptusboompjes in (inclusief muggenwerende baby-eucalyptus!) en passeerden we snel nog even langs IKEA. Dit is het voorlopige resultaat:

Nog een vuurkorfje, wat lampjes en klaar is kees!

In IKEA was het naar 2019-normen niet druk, maar het is 2021. Volle corona. En in 2021 heb ik blijkbaar zelfs moeite met bescheiden menigtes. Ik ben het afgeleerd. Ik ben het niet meer gewoon. Te veel prikkels. Iedereen irritant. Twee winkelbezoeken en kapot.

Betekent dat dat we voorheen eigenlijk stiekem standaard gigantisch overprikkeld waren?

Mijn bordspellencollectie is tijdens corona bijna exponentieel uitgebreid – vooral met spelletjes voor 2 personen – maar ik (lees: Véro) heb de curve kunnen flattenen. Ahum.

Tussen Véro’s verhuisspullen zaten wel enkele nieuwe spelletjes, en die werden natuurlijk met open armen ontvangen. Denk aan ‘Camel Up‘ (het kaartspel), ‘Kwatro‘ en ‘Friends Trivial Pursuit‘.

Lichtjes verslaafd aan Kwatro. Lichtjes. Simpel, maar leuk!

Tegenwoordig passeert er veel bootverkeer in Lier. Sushiboten, to be exact.

Is het trouwens schandalig dat we een groot deel van onze wandelingen dezer dagen afsluiten met het ophalen van fast food? Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen!

Maar… Eerlijk? Sushi? All day, every day.

Toen we in quarantaine zaten, beseften we pas echt hoe afhankelijk je bent als je niet buiten mag. Gelukkig zijn er een paar engeltjes ons uit de nood komen helpen met broodnodige voedselpakketten.

Die engeltjes wilden we bedanken met een leuk cadeautje: een pretpakketje koekjes, orangettes en limoncello. Toen we deze zoetigheden gingen halen, was het koud en regende het.

Toch zaten er enkele die hards op de pas terug geopende terrasjes. Eindelijk terug horeca. I’ll be joining very soon!

‘s Avonds gingen we naar Nijlen, naar m’n ouders. M’n nonkel en tante waren er ook. De pakketjes droppen. Daar genoten we op het terras van een glaasje wijn en versnaperingen bij een vuurtje, samen apart. Lang geleden, maar zalig. Nu die mensen ook terug mogen knuffelen. Dat zou tof zijn.

Door corona heeft Véronique mijn vrienden nog niet kunnen leren kennen, en ik de hare niet slash amper. Vandaag kwamen twee vriendinnen die ze al laaaang kent een bezoekje brengen: Julie en Ilona.

Het terras werd meteen voor de eerste keer ingewijd met cava en gezellig geklets. Daarna gaven we ze ook een korte tour door Lier. (Blijkbaar ben ik goedgekeurd, werd achteraf bevestigd via DM…)

We nodigden ook mijn nonkel en tante uit om eens te komen piepen ‘s avonds. Dezelfde succesvolle formule werd herhaald, exclusief wandeling. Even geleden vroegen ze of ze eens mochten komen kijken naar de nieuwe terrasmeubelen.

Toen hebben we dat “afgewimpeld” wegens vallingverschijnselen. Nu, enkele weken later, hebben wij corona achter de rug en zij hun eerste vaccin. De eerste keer dat ik blij was dat ze eens niet langskwamen.

Wandeling van de dag: Bio-Planet en terug. Speltpizzadeeg ontdekt, uitgetest en goedgekeurd. In de zetel geploft en ‘Friends Trivial Pursuit’ gespeeld. (Gewonnen.)

Leuk, maar best moeilijk eigenlijk, weet jij bijvoorbeeld:

• wie het eerste personage is dat iets zegt in de reeks?
• wat Phoebe voor Monica en Chandler koopt als “laat” trouwcadeau?
• over welke twee babynamen Ross en Rachel twijfelden voor ze de naam “Emma” kozen?

De laatste tijd speel ik met het idee om een cadeautje voor Vérootje te maken. Zomaar. Toen we startten met daten hebben we weken gechat en gechat en gechat, en nog meer gechat en gechat en gechat, vaak tot ‘s nachts en op de meest onmogelijke momenten.

Ik ga die chatgeschiedenis eens doorploeteren denk ik, en de leukste/mooiste/liefste fragmenten eruit vissen, om ze vervolgens in een soort fotoboek te gieten samen met – euhm – foto’s.

Ik heb ook twee sleutelhangers besteld om voor haar een huissleutel te pimpen: eentje met de ‘Time Turner‘ van Harry Potter én eentje met een mooie letter V als back-up.

Note to self: laat cadeautjes voor je lief niet leveren op het adres waar ze woont, want dan moet je toegeven dat je cadeautjes hebt en dan volgt er een niet aflatend vragenvuur. Gelukkig ben ik koppig en los ik niets. Een vleugje sadisme helpt ook. Muhaha. Nee serieus: niet aflatend vragenvuur.

Vreemde info voor de buitenwereld, maar de Lierenaars worden ook wel eens de “Schapenkoppen” genoemd. Long story… onthoud: in Lier hebben ze een vreemde fascinatie met schapen, van standbeelden tot frituursnacks.

Ieder jaar laten ze ook enkele schaapjes grazen op een stuk dijk niet ver van het centrum. Best idyllisch. Vandaag gingen we de leukerds even begroeten.

Semi-zonnig én de horeca terug open na een lange coronapauze. Van die combo hebben we meteen genoten op het terrasje van ‘Feliks‘ in Lier met een home-made lemonade, pulled-pork bagel en chocolade chai latte. Onwennig, maar za-lig.

Op zo’n momenten besef je des te meer dat de horeca écht een héél groot deel uitmaakt van de ziel van België. Gigantisch verschil in de beleving van zo’n lockdown: weer én kunnen tafelen.

Laatste dag op m’n huidig werk. Dubbel gevoel. Ik heb er echt een aantal maanden héél graag gewerkt, maar enkele weken geleden zijn de CEO en mijn directe leidinggevende ontslagen na een… laat ons het “herstructurering” noemen. Gotta love interne politiek.

Verder ga ik er niet over uitweiden, maar een mooi verhaal is het niet. Ik mocht blijven hoor, daar niet van, maar daar had ik geen zin meer in. Tijd om verder te kijken! Er ligt al een mooie nieuwe uitdaging in het verschiet…

Ok. Dus. Vandaag was het cadeaudag. Uiteindelijk ben ik op de proppen gekomen met een soort schattenjacht. Ik had drie schatten verstopt in huis. De schatkaart bevatte drie moeilijke meerkeuzevragen, en op de keerzijde van ieder antwoord stond een locatie in huis. Uiteraard leidden enkel de juiste antwoorden naar een schat.

De eerste schat was de ‘Time Turner‘-sleutelhanger met een briefje bij: “Klaar om terug in de tijd te gaan? De tweede schat was het fotoboek. En de derde schat een liefdesbrief met de gepimpte sleutel als bijlage. Ik denk wel dat ik bonuspunten heb gescoord!

Beste life hack die we tijdens de pandemie ontdekten? Collect & Go. My god: where have you been all my life? De eerste keer kon ik amper geloven hoe snel ik terug thuis was van de winkel, en hoe weinig frustratie me dat had gekost.

Ik heb een zwaar Pokémonverleden, en dat speelt af en toe ook zwaar terug op. Ja, I know, ik ben een 32-jarig man child. Ieder z’n gebreken. Ik heb de fout gemaakt om Pokémon Sword te kopen, en ik heb de fout gemaakt om het te beginnen spelen. Pure nostalgie. Tot ooit!

Vandaag vetrokken we voor een paar daagjes naar Limburg. Reizen in tijden van corona, heet dat dan. We werden hartelijk ontvangen op ‘Het Goed Van Gothem’, normaal trouw- en eventlocatie, nu tijdelijk omgetoverd tot hotel en glamping site.

Onze eerste trip was naar ‘Reading between the lines’ in Borgloon, waar je prachtig kan wandelen tussen de appelbloesems, al waren we daar net een beetje te laat voor. Gelukkig viel het weer mee en was het uitzicht nog steeds prachtig. De moeite om eens te bezoeken!

Na een rustig ontbijtje brachten we een bezoekje aan Hasselt, voornamelijk om wat te lunchen en wat te shoppen. Lunchen deden we bij ‘La Bottega‘, een leuke concept store in hartje Hasselt. Op het menu? Gravad lax (zalm) met gegrilde groene asperges en een quinoa-salade, inclusief cocktail. Nom!

Nog een winkel die ik warm kan aanbevelen is de ‘International Magazine Store’. Zij hebben écht een héél leuke selectie met boeken die je wellicht nergens anders zult vinden, zo kocht ik bijvoorbeeld een boek met leuke geek art.

‘s Avonds aten we op het terras van een bistro in centrum Sint-Truiden een lekkere poké bowl met een – euhm – cocktail.

Een tweede dagje Hasselt, met een bezoek aan het stadspark (inclusief konijntjes) en vooral: de Japanse tuin. Ik was best onder de indruk van deze plek en zijn vele bijzondere planten, riviertjes, bruggetjes, watervalletjes, gebouwen, enz. Een onderdompeling in rust en een voorproefje van de Japanse cultuur, mijn reisbestemming numero uno.

Toen we terugkeerden was blijkbaar héél België op zoek naar Jürgen Conings, een geradicaliseerde militair die met een deel van het Belgisch wapendepot aan de haal ging. We passeerden Nationaal Park Hoge Kempen, waar hij mogelijks verscholen zat (zit?), maar we hebben niets gemerkt… (As if.)

Even geleden boekten we tickets voor een expo in de waagnatie over ‘The World of Steve McCurry’, de wereldberoemde Amerikaanse fotograaf. Hij ontving meermaals de ‘World Press Photo Award‘. Zijn bekendste foto is die van het “National Geographic meisje”, denk ik, met d’r intense blik.

Tijdens zijn ondertussen 40-jarige carrière reisde hij heel de wereld rond – van Afghanistan tot India, van Zuidoost-Azië tot Afrika, van Cuba tot de Verenigde Staten, van Brazilië tot Italië – en was hij getuige van enkele historische conflicten.

Kort samengevat: de expo was écht de moeite. Prachtige portretten. Oorlogsjournalistiek. Exotische culturen. Steve McCurry weet ze vast te leggen als geen ander. Diep onder de indruk was ik. Achteraf ook maar een fotografieboekje meegetsjoept.

’s Avonds was ik uitgenodigd op een etentje met mijn ex-marketing team. Bijzonder gezellig, én heel fijn om ze allemaal nog eens terug te zien. Ook echt ongelooflijk goed gegeten. Die Lina – a.k.a. Soepervrouw – kan er wat van!

Eurosong. Steeds een guilty pleasure. Foute outfits. Over-the-top acts. Kwelende mensen. Brak Engels. Cringy puntenomroepers (ja zelfs jij Danira!). Graham Norton. Wat moet een mens meer hebben? Ahja: ovenhapjes. Véél ovenhapjes. En cider.

Italië gewonnen. Mja. ‘t Is ok glamrock of zoiets, I guess. Ik vond Litouwen, de nerds van IJsland en nog wel wat anderen leuker. Dat België niet ging winnen dat was een no-brainer, maar we hebben op z’n minst iets deftig ingezonden. Kudos voor de Nederlanders ook wel: strakke organisatie!

De ochtend lekker gestart met havermout pancakes en daarna ‘Wingspan‘ gespeeld, en nog meer Wingspan gespeeld, en nog meer Wingspan gespeeld. Wat mij betreft een van de beste bordspellen ooit, op alle vlakken. En we waren weer even volledig verknocht! 

In Wingspan hebben alle spelers een natuurreservaat waarvoor ze de beste vogels willen ontdekken en aantrekken. Iedere vogel draagt een eigen steentje bij. 

Om je natuurreservaat te doen groeien en punten te scoren moet je vogels, voedsel, eieren en bonuskaarten verzamelen en slim inzetten. De speler met de meeste punten wint! 

Wingspan-dagje. *Ahum*

1ste dag op m’n nieuwe job als Content & Communication Specialist bij QbD in Wilrijk. Warm onthaald. Leuk gebouw. Toffe mensen. Fijne jobinhoud. Ik heb er zin in. Ik ga er een tandem vormen met de Marketing Manager om QbD verder op de kaart te zetten. 

Ik heb al een aantal weken serieus veel last van m’n onderrug en die pijn straalt hoe langer hoe intenser af op m’n rechterbeen. Eerst dacht ik dat het door te veel zitten en een slechte zithouding kwam, en dat m’n spieren verkrampt waren ofzo… maar Véro wees me erop dat het ook weleens een geknelde zenuw kan zijn. Dokter dan maar?

Staand werken helpt een beetje tegen de pijn, maar als ik ga zitten is het snel weer om zeep. Vooral als ik rechtsta, lijken er zaken over elkaar te schuiven die dat beter niet doen. M’n been begint nu ook af en toe te tintelen. Helleup. Kinesist dan maar?

Goed weer. Geen zin om te koken. Wél zin om te wandelen. Dan strandt een mens al eens op het terras van een beter hamburgerrestaurant. Héél het Zimmerplein in Lier zat barstensvol. Voor het horecapersoneel leek het terug even wennen, maar we zijn solidair. En hey, de zon schijnt!

Véro is verliefd op het Zuid in Antwerpen, dus we brachten een bezoekje aan één van haar favoriete keten: Pilar. Op het Zuid lijkt corona bij momenten al niet meer te bestaan. Mensen begroeten elkaar met een kus of een knuffel. Beetje onwennig allemaal.

Daarna gingen we wat shoppen. We zochten vooral een verjaardagscadeautje voor m’n nonkel. En die is al snel in de zevende hemel als je hem een goed boek geeft. Het werd “De limieten van de markt” van Paul de Grauwe. Die stond op z’n lijstje.

Daarna zochten we vergeefs naar een terras om te dineren in Antwerpen. Uiteindelijk taffelden we zolang rond dat er terug plaats was bij ‘Cosmo‘ in Boechout: heerlijke Italiaan. Gezellig getafeld op hun terras met een cocktail en een ravioli met kreeft.

We sloten de avond af met de ‘Friends Reunion‘. Na 17 jaar kwamen alle Friends nog een keertje samen voor HBO. Leuke nostalgie, al hadden ze er wel véél méér mee kunnen doen en véél minder random gasten kunnen featuren. Wat heeft Justin Bieber met ‘Friends’ te maken? En waar was Paul Rudd (Mike)?

Ah, zonnige zondag. Lunchen op een terras en daarna surprise B-day bezoekje brengen aan m’n nonkel. Die bleek al visite te hebben: hoe meer zielen hoe meer vreugd! Glaasje cava. Gezellig gebabbeld. Goed gelachen.

‘s Avonds was het BBQ time bij m’n ouders met de familie. M’n stiefvader heeft de laatste weken op een recordtijd een halve buitenkeuken inclusief grill gebouwd. Die moest uiteraard getest worden. Lang geleden dat alle kinderen en kleinkinderen nog eens bij elkaar waren. Ik heb het gemist.

Lekker gegeten. Vliegers gemaakt voor de kleinsten. Gebadmintond. Cosy gekeuveld. Genoten.

De droogkast is dood. Lang leve de droogkast! Dan maar nieuwe besteld. De vorige was ook echt al wel hoogbejaard. Vervangen door een jong nieuw model, inclusief warmtepomp, opfrisfunctie en A+++ energielabel.

Als je daar oprecht blij van wordt, dan ben je de 30 officieel gepasseerd, dames en heren! ‘t Zit ‘m in de kleine dingen…